Η επιστροφή του post-rock ντυμένου στα μαύρα. Ο Eric Quach, μετά από μία πορεία συνεχούς αναζήτησης, πειραματισμών και μουσικής«απομόνωσης», έρχεται στο προσκήνιο με το Hex Mountains. Ένας δίσκος σκοτεινός, με ηλεκτρικές κιθάρες που φλέγονται, με ambient επιρροές και δυνατούς θορύβους. Η συνεργασία του Quach με τους Scotty Rooney  στα drums, Dorian Williamson, Émilie Bresson και Jeanne Peluard στα φωνητικά, James Plotkin στην παραγωγή, πέρα από οικουμενική στάθηκε και καθοριστική του αποτελέσματος. Θέλοντας να σπάσει τα δεσμά της απομόνωσης του, στρατολόγησε μουσικούς από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ο καθένας ξεχωριστός με δικό του ύφος και επιρροές που έδεσαν αρμονικά και γέννησαν ένα ταξίδι στον Άδη, στον κάτω κόσμο.

Η αρχή γίνεται χωρίς ανάσα με πρώτο κομμάτι του δίσκου “From Darkness”. Είναι η στιγμή που ως ακροατής, σε ένα ρόλο με προδιαγεγραμμένη πορεία, θα γευθείς μουσικές και θα φτιάξεις εικόνες. Μια διαδικασία φυσιολογική και αναμενόμενη, που διαλύεται και καταρρίπτεται γιατί οι εικόνες υπάρχουν ήδη. Το ταξίδι το έχεις κάνει στα μισά του, από φόβο για το τι θα βρεις στο τέλος. Το κομμάτι εισαγωγής έρχεται να θυμίσει αυτό ακριβώς, ότι κάτι σκοτεινό αναδύεται από την άβυσσο. Κάτι ανεβαίνει με ταχύτητα από τα βάθη να πάρει ανάσα, να δηλώσει παρών. Δυνατά μπάσα και θόρυβοι δεμένοι με ambient ήχους, συνθέτουν όχι μόνο την εικόνα αλλά και την διαδρομή. Η γρήγορη post-rock μεταμόρφωση εκπλήσσει και συναρπάζει, ξαφνικά ότι ανεβαίνει από το σκοτάδι γίνεται οικείο. Γίνεται γνώριμο, φιλικό, κομμάτι του καθενός που περίτεχνα κρατούσε θαμμένο. Το βλέπεις να τινάζει τα χώματα από πάνω του και να ορθώνεται, να ξεδιπλώνει και να αποκαλύπτει, να γίνεται καθρέφτης.

Το χρονικό εξελίσσεται σε μυσταγωγική τελετή με το “Wraithslayers” και το “Digital Witchcraft” στη συνέχεια. Τα φωνητικά στοιχεία της Bresson και της Peluard σε αυτά τα δύο χρωματίζουν τη μουσική βάση που αποτελείται κυρίως από θορύβους και διαλυμένες μελωδίες κιθάρας. Τέμπο, ρυθμός και μελωδία επιβραδύνουν και δίνουν χώρο στις φωνές που σταδιακά γίνονται κραυγές. Ουρλιαχτά που πατάνε σε ήχους νεκρούς στο πάτωμα, σε λίμνη από νότες, διέσεις, υφέσεις και παύσεις. Επικαλούνται συνέχεια κάτι πιο βαθύ και μυστήριο. Μια έκρηξη ενέργειας που αν και σκοτεινή είναι σαγηνευτική. Με ειδικό βάρος και μετρήσιμη δύναμη έρχεται να γεμίσει το κενό της ανάσας που έμεινε παραπίσω, να αντικαταστήσει την απουσία της και να δώσει ζωή, μια ζωή διαφορετική και αντίστροφη. Με μελωδίες και γεμίσματα του ήχου στο “Digital Witchcraft”  που ανεβαίνουν ψηλά στο πεντάγραμμο, η καρδιά δέχεται κύματα ηλεκτρικού ρεύματος για να χτυπήσει πάλι μετά από την ανάπαυλα. Να αποκτήσει άλλη δυναμική και άλλο ρυθμό. Να ζήσει με άλλους όρους. Οι φωνές γίνονται εσωτερικές και πολλαπλασιάζονται. Όλοι οι εαυτοί ουρλιάζουν και καλούν, απλώνουν χέρια να αρπάξουν τη σάρκα και την φέρουν κοντά τους. Σκηνή που ανατρέπεται ακόμα μια φορά από τα post rock στοιχεία που επανέρχονται να θυμίσουν την οικειότητα, την σύνδεση, και την κατοχή. Ενώ όλα συμβαίνουν στο σκοτάδι υπάρχει μια διάχυτη ατμόσφαιρα του γνώριμου, η αίσθηση ότι όλα είναι κομμάτια του δικού μας εαυτού.

Η ένωση αυτών συντελείται με το τελευταίο κομμάτι του album, το “Spirits In Oblivion”, το οποίο έρχεται να συνδέσει τα πάντα και να τα πνίξει στην ομίχλη. Δυναμικά μπάσα γειώνουν την σκέψη να πατήσει στο έδαφος και ένας παλμικός ρυθμός δίνει κίνηση στα πάντα. Όλα λύνονται και τα γεμίσματα από το ταμπούρο δίνουν αφορμές για βήματα που γίνονται όλο και πιο γρήγορα. Τα βήματα παύουν να είναι αργά και γίνονται τρέξιμο. Σε ομιχλώδη τοπία που είναι όμως τόσο γνώριμα. Τόσο δικά μας. Δεν υπάρχει πια φόβος μην τσακιστείς στα βράχια, μην πέσεις σε χαράδρες. Είναι δικό σου το τοπίο και μπορείς να τρέξεις μόνο εσύ. Είναι το σπίτι σου στο σκοτάδι που μόνο εσύ ξέρεις το μονοπάτι. Μόνο εσύ να ταξιδέψεις μέσα του. Εσύ να αλλάξεις την πορεία, την φορά, την κατεύθυνση και την ταχύτητα.

Η δουλειά που έγινε στο Hex Mountains είναι αριστουργηματική. Η ένωση και η συνεργασία καλλιτεχνών με διαφορετικές επιρροές έχουν σαν αποτέλεσμα ένα δίσκο άκρως ατμοσφαιρικό. Το γενικό ύφος του album είναι post-rock με πολύ έντονα dark ambient και drone στοιχεία. Ένα πάντρεμα που έλειπε από τη μουσική σκηνή και ένα είδος που ενώ λίγο-πολύ το είχαμε περιορίσει ως δυναμική δημιουργίας μας διέψευσε πολύ ευχάριστα.

Ανδρίτσος Γιώργος