Κάθε επιφύλαξη απέναντι σε όποιο κιθαριστικό-rock συγκρότημα χρησιμοποιεί την ανάδελφη αυτή γλώσσα που ονομάζεται ελληνική φαντάζει δικαιολογημένη. Έχουν όντως εμφανιστεί τερατουργήματα μετά την δίκαιη αναγνώριση των Τρυπών και των Ξύλινων Σπαθιών. Όσο για το ακόμη πιο εξωτικό παρελθόν του εν λόγω ήχου, βγάζοντας απ’ έξω τις όποιες επιτυχημένες ή μη επιμειξίες, ένας Παύλος μόνος του σίγουρα δεν φέρνει την Άνοιξη.

Οι 2L8 αποτελούν μια εξαίρεση όχι μόνο στον προαναφερόμενο κανόνα αλλά και σε πολλούς άλλους. Αρχικά είναι πολυγραφότατοι, έπειτα προσέχουν την αισθητική και την όλη εικόνα τους σε βαθμό που σπάνια συναντάται στην εγχώρια μουσική και τέλος, αν και Θεσσαλονικείς, δεν παραπέμπουν σχεδόν καθόλου στη μουσική παράδοση της πόλης τους.

Ερχόμενοι στον ολοκαίνουργιο δίσκο τους, ο χορός των δύσκολων στοιχημάτων, πέρα από το πάντρεμα των ελληνικών με τη δυνατή κιθαριστική μουσική, δίνει και παίρνει. Η σημαντικότερη όμως δυσκολία του δίσκου δεν είναι ο ήχος της γλώσσας που χρησιμοποιείται, αλλά το περιεχόμενο που αυτή αρθρώνει. Μέσω αποκομμένων φράσεων, γνωστών αποσπασμάτων από ποιήματα, πολιτικοποιημένων στίχων και λακωνικών οδηγιών στάσης ή απόστασης, ρέουν λέξεις που αποφεύγουν ξυστά να ακουστούν ξύλινες και επιτηδευμένες. Αυτές είναι που δίνουν και αυτήν την ενέργεια που μεταλαμπαδεύεται στην ίδια τη μουσική, από την αρχή μέχρι το απότομο τέλος του album. Αποκορύφωμα όλων αποτελεί ίσως το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου όπου στην μέση των εννιά λεπτών που διαρκεί η ένταση του μέσα και του έξω χτυπάνε κόκκινο.

Σίγουρα προκαλεί εντύπωση πώς, ενώ η μουσική τείνει να ακουστεί ως και πομπώδης, συγκρατιέται εν τέλει η υπερβολική στάση απέναντι στην ίδια την πραγματικότητα η οποία αν ταΐζεται από κάτι , αυτό είναι οι ίδιες οι υπερβολικές εκφάνσεις της. Μόνο στο τέλος θα μπορούσε να γεννηθεί το ερώτημα αν όντως τα λόγια της “επαναστάτριας” απηχούν τη στάση και των μελών της μπάντας. Όταν εκφράζεσαι με τόσο αιχμηρά λόγια κατά τη διάρκεια ενός γεμάτου 44λεπτου δίσκου, προφανώς οι συμβολισμοί παύουν να στέκουν ως έχουν και οφείλουν είτε να δίνουν άμεσες απαντήσεις, είτε να θέτουν ακόμη πιο άμεσες ερωτήσεις.

Δεν παύει όμως αυτός ο δίσκος να αποτελεί ένα καίριο δείγμα τέχνης εν μέσω ακριβώς των πολιτικοκοινωνικών συγκυριών που περιγράφει και που ζούμε στο πετσί μας. Ο λόγος που δεν αναλωθήκαμε περισσότερο στην ίδια την μουσική είναι ότι εδώ οι στίχοι είναι αυτοί που απαιτούν την προσοχή της ακρόασης. Τι άλλο μένει λοιπόν από το να προτείνουμε να ακουστεί ο δίσκος αυτός.

Μπάμπης Κολτράνης