Η επίδραση που άφησε το προηγούμενο album των ΤΑ, το βίωμα μιας πυρακτωμένης συναυλίας τους τον προηγούμενο χειμώνα και τα δυο τραγούδια που μεσολάβησαν μέχρι το νέο τους πόνημα, κάνουν δύσκολη την αποστολή της αποτίμησης του… Is Survived By. Ήδη τα πρώτα σχόλια είναι διθυραμβικά σε βαθμό υποψίας. Άραγε οι πομποί τους αντιλαμβάνονται το βάρος που φέρει ο τρίτος δίσκος του πιο σημαντικού ίσως συγκροτήματος που έβγαλε το punk/hc τα τελευταία χρόνια;

Αυτή η διαολεμένη μπάντα κάνει το διάστημα που απαιτείται για να την νιώσεις καθολικά, ίσο με αυτό που χρειάζεται για να γεννηθεί ένας κεραυνοβόλος έρωτας, γιατί απλά έχει τις μελωδίες, τις θεματικές και την όλη αισθητική που κάνει όλα να έχουν λόγο ύπαρξης. Αυτά τα δεικτικά “εγώ” και τα ευθύ “εσύ” που κάνουν συχνά την εμφάνιση τους στην στιχουργία τους, δεν φαντάζουν ναρκισσιστικά γιατί θα μπορούσαν να εκστομίζονται από τον καθέναν και την κάθε μια που τα διαβάζει/ακούει, να ήταν τα δικά του “εγώ” και “εσύ”.

Δεν αναμενόταν βέβαια σε αυτόν τον δίσκο να έχουμε απλά μια φυσική συνέχεια των δυο προηγούμενων δίσκων τους. Οι ικανότητες της μπάντας είναι τέτοιες που κάθε όριο της, θυμίζει τις πινακίδες κάθε πόλης που αφήνει για να πάει στην επόμενη, στα πλαίσια των συνεχών περιοδείων της, καρπός των οποίων είναι αυτή η συνεχή όρεξη για δημιουργία και σαφώς αυτό εδώ το album. Ως προς αυτό το σημείο, κρίνεται ως πετυχημένο το νέο της δισκογραφικό δείγμα, καθώς περιέχει συνθέσεις που με κάθε ευκαιρία ξετυλίγονται αναπνέοντας ειλικρίνεια, εκπνέοντας έμπνευση και περιέχοντας μια πυκνή θεματολογία που ξεφεύγει από την ευαίσθητη μαυρίλα των προηγούμενων δουλειών της. Το πρώτο κομμάτι που ξεκινά τον δίσκο και είχαμε την ευκαιρία να το ακούσουμε πριν έναν μήνα, μπορεί να φάνταζε τότε αμήχανο, αλλά αυτό οφειλόταν στο γεγονός πως δένει θεματικά και μουσικά με το ομώνυμο κομμάτι που κλείνει τον δίσκο. Επίσης αυτή η πρόθεση να φτιαχτούν λιτά κομμάτια με την τυπική έννοια οδηγεί σε αφοπλιστικές συνθέσεις όπως το “Harbor” και το “Social Caterpillar”. Ενώ από την άλλη αυτή η διάθεση να ψάξουν περισσότερο κάποιες μουσικές ιδέες τους οδηγεί στην δυνατότερη σύνθεση τους που έφτιαξαν ποτέ, το “DNA”. Ακόμη και η ερμηνεία του τραγουδιστή με τις αρκετές πλέον καθαρές συλλαβές και την ελαφρώς μεγαλύτερη ποικιλία στον τόνο της φωνής, μαζί με τις συνθετικές ιδέες του δίσκου, σε ωθούν να θέλεις να ξανακούσεις τον δίσκο μετά από κάθε ακρόαση.

Από την άλλη πλευρά, ένα βασικό μειονέκτημα του δίσκου είναι η ανισότητα του επιπέδου των δυο πλευρών του δίσκου, με την δεύτερη να είναι σαφώς υποδεέστερη αν και περιέχει καλογραμμένα κομμάτια. Επίσης η όλη γραφή ναι μεν σε βάζει να κάθεσαι ήσυχος απέναντι στο γαλανό χαρτί με τους στίχους, αλλά δεν έχει σε όλα τα σημεία αυτήν την αίσθηση πως αυτό που διαβάζεις έχει την δύναμη να σου αλλάξει κάτι μέσα σου. Λείπει αυτή η καθολική εντύπωση στον εγκέφαλο, εικόνων και αισθημάτων που οι δυο συνθέσεις που κατατέθηκαν πριν τον δίσκο, περιείχαν σε πειστικό βαθμό.

Σίγουρα μιλάμε για έναν δίσκο μιας μπάντας που συντηρεί ακόμη όλα αυτά τα στοιχεία που την κάνουν να νιώθεις ακούγοντας την, πως μιλά για σένα. Μπορεί να ακουστεί υπερβολικό αλλά οι ΤΑ είναι τόσο σημαντικοί σήμερα, όσο ήταν στην εποχή τους μπάντες όπως οι Have Heart, Snapcase, Gorilla Biscuits & Minor Threat. Ίσως σαν συναισθηματικό βάρος το προηγούμενο τους πόνημα να διαθέτει πιο καίρια ευστοχία. Αυτός ίσως είναι ο λόγος που μπορούμε να ισχυριστούμε πως οι συγκεκριμένοι δεν έχουν γράψει ακόμη το πιο δυνατό τους δίσκο.

Μπάμπης Κολτράνης