Ανοίγοντας το κεφάλαιο που ονομάζεται ελληνόφωνη μουσική, το μάτι σου συναντά έναν τεράστιο σωρό περιπτώσεων και περιπτωσάρων. Ήχοι εξ Ανατολής, στίχοι εκ Δύσεως, το κέντρο άγνωστο και μια άπειρη γκάμα τρόπων έκφρασης που καθώς είναι καταδικασμένοι να χρησιμοποιούν μια δυσπρόσιτη γλώσσα επιστρέφουν συνεχώς στον εαυτό τους. Δεν έχετε παρατηρήσει ότι σε κάθε μορφή της σύγχρονης ημεδαπής μουσικής (π.χ. hip hop, έντεχνο, punk κτλ.) υπάρχει μια αυταρέσκεια του ερμηνευτή που νομίζει πως είναι το κέντρο του σύμπαντος, εγκλωβισμένος στον εαυτό του και αποκομμένος από τον έξω κόσμο, που σε διαφορετική περίπτωση θα του προσέφερε μια πιο ανοιχτόμυαλη οπτική των πραγμάτων;

Οι Λ είναι μια νέα μπάντα η οποία, αν και χρησιμοποιεί αποκλειστικά τον ελληνικό στίχο, σίγουρα δεν εμπίπτει στην κατηγορία που μόλις περιγράψαμε. Αυτή η ιδιαίτερη μελωδικότητα των Ελληνικών ναι μεν αναδεικνύει τη φωνή ως σημαντικότατο παράγοντα κάθε σύνθεσης, όμως επ’ ουδενί δεν απαιτεί όλη την προσοχή πάνω του. Το εγχείρημα φαντάζει επικίνδυνο, αν αναλογιστούμε την ύπαρξη μέσα σε όλα αυτά επιρροών από την παραδοσιακή μουσική που όμως βγαίνει, από μια τυπολατρική και στρωτή οργανοπαιξία, ελαφρώς δυτικότροπη. Κι όμως έχουμε μια λιτή αντίληψη που θέτει ως βάση την ειλικρίνεια των ήχων και την μελωδία και δεν μπαίνει ως αυτοσκοπός, αλλά αναδεικνύεται στην πορεία κάθε κομματιού.

Αν πρέπει να παραθέσουμε ντε και καλά κάποια ονόματα για να παρομοιάσουμε την μουσική των Λ, δεν θα ήταν άστοχη μια αναφορά στο έργο του Θανάση Παπακωνσταντίνου από τον ‘Βραχνό Προφήτη’ και μετά, αλλά και πάλι αυτή θα περιοριζόταν σε κάποια μοτίβα ή γυρίσματα σε διάφορα τραγούδια του δίσκου. Ακόμη και αν μερικές στιγμές βγαίνει μια ίσως παράταιρη ένταση ή άμβλυνση της κάθε φωνής, αυτό που κυριαρχεί είναι μια ήπιων τόνων μεταδοτικότητα στίχων με νόημα που η πυξίδα τους είναι ο ευνόητος μίνιμαλ τίτλος που διαθέτουν.

Προσωπικά μιλώντας, οι πρώτες εντυπώσεις αγκιστρώθηκαν στο δεύτερο ορχηστρικό του δίσκου με τον τίτλο “Ματαιοδοξία”, το οποίο δύσκολα το κατατάσσεις κάπου, αλλά εύκολα σε πείθει η όμορφη γραφή του. Στην πορεία βέβαια εμφανίζονται και άλλα σημεία που είναι άκρως ενδιαφέροντα (βλ. “Αγχόνη”).

Ακόμη πιο ενδιαφέρον και σημαντικό είναι το γεγονός πως η μπάντα έχει επιλέξει να μην χρησιμοποιεί μεσάζοντες στη διάθεση της μουσικής της, προσπαθώντας να αυτοδιαχειριστεί το έργο της. Χαιρετίζοντας αυτήν την κυκλοφορία η οποία είναι διαθέσιμη εδώ και αρκετό καιρό εκεί έξω, ας ελπίσουμε σε ανάλογη συνέχεια.

http://www.lamdaband.gr/p/music.html

Μπάμπης Κολτράνης