Το όλο μυστικό στην μουσική των QOTSA βρίσκεται στην πρώτη λέξη του ονόματος τους. Εκεί περικλείεται η θηλυκή πλευρά του ήχου τους που θέτει την ισορροπία απέναντι στο υπόβαθρο του αρχηγού τους Josh Homme από την παρουσία του στους ανδροπρεπείς Kyuss. Δεν είναι μόνο η αυτόφωτα μελωδική φωνή του αλλά και ο τρόπος γραφής του, όπου αν και πατάει στέρεα στην σύγχρονη rock τραγουδοποιία, διαθέτει μια αισθησιακή φύση. Συνήθως όμως αυτό δεν επιτυγχάνεται σε όλες τις δουλειές τους μετά και τα δυο πρώτα τους albums, καθώς η δυσκολία να κρατηθούν οι προαναφερόμενες ισορροπίες είναι μερικές φορές πολύ σκληρή.

Με τις πρώτες σκοτεινές νότες του “Keep Your Eyes Peeled” έχεις σχεδόν πειστεί για τον λόγο επιστροφής του Homme και της για μια ακόμη φορά ανανεωμένης παρέας του. Κάτι καλό θα εκκολαπτόταν στα 6 χρόνια της λίθινης εποχής που μεσολάβησαν, σκέφτεσαι. Πέντε λεπτά blues ψυχεδέλειας φαντάζουν ως η τέλεια εισαγωγή για έναν από τους μεγάλους της rock βιομηχανίας. Μέχρι τη στιγμή που το “I Sat By The Ocean” επαναφέρει θύμισες του φλύαρου Lullabies to Paralyze και του υπερφίαλου Era Vulgaris.  O Josh Homme σίγουρα ξέρει να χρησιμοποιεί επιδέξια τις rock φόρμες για να γράφει pop τραγούδια, δεν χρειάζεται όμως να το ξαναεπιβεβαιώσει (λίγο παρακάτω το single “My God Is The Sun” αποτελεί ακόμη τρανότερο παράδειγμα). Μια άλλη πραγματικότητα προσδοκούσες μετά την αποδέσμευση του συγκροτήματος από τα πλοκάμια της Instercope και την συνεργασία με την εναλλακτική Matador Records. To “Vampyre of Time and Memory” ακολουθεί με τους μελαγχολικούς ήχους του πιάνου να συνοδεύει ένα απελπισμένο κάλεσμα “I want God to come, and take me home, coz I’m all alone in this crowd” και τους ήχους μιας μεθυσμένης κιθάρας να έπονται. Ο ύμνος του να είσαι ευάλωτος; Σίγουρα κάποιο δαίμονα θα ξύπνησαν  στα σπλάχνα του Homme οι τρεις μήνες ακινησίας του έπειτα από ιατρική επιπλοκή κατά τη διάρκεια μιας επέμβασης. Κατά τα λεγόμενά του αυτό ήταν το πρώτο κομμάτι που έγραψε αφού βγήκε από  το νοσοκομείο.

Στο δεύτερο μισό του …Like Clockwork οι επιλογές δείχνουν πιο εύθραυστες εμπορικά, αλλά σίγουρα δημιουργικά πιο ενδιαφέρουσες. Το ύφος παραμένει μελαγχολικό, συνοδευόμενο από τις απαραίτητες μουσικές αντιφάσεις των Queens. Οι συνεργασίες με φίλους του συγκροτήματος, ξεκινώντας από τον γνωστούς και μη εξαιρετέους Dave Grohl και Mark Lanegan, τον αποκηρυγμένο Nick Oliveri, μέχρι τον Trent Renzor, είναι πολλές αλλά όπως και σε παλαιότερες περιπτώσεις για τα δεδομένα του συγκροτήματος χάνονται μεταξύ προωθητικού πλάνου και παραγωγής. Αν για παράδειγμα  καταφέρετε να ξεχωρίσετε τα φωνητικά του Scissor Sister, Jake Shears, στο εναρκτήριο κομμάτι ή αυτά του Alex Turner (Arctic Monkeys) στο λικνίζον “Ιf I Had a Tail”, τότε θα έχετε λύσει έναν παλαιολιθικό γρίφο. Υπάρχουν όμως και στιγμές που οι κρυφές δυνάμεις δρουν υπέρ της μητέρας μουσικής και όχι του επιχειρηματικού πλάνου. Αποκορύφωμα αποτελούν το “Fairweather Friends”, στο οποίο σαν άλλος Screaming Tree o Mark Lanegan προσφέρει την πιο δυνατή στιγμή του άλμπουμ και το ομώνυμο “Like Clockwork” όπου οι James Lavelle (UNKLE) και Charlie May (Spooky) φτιάχνουν την πιο φλοϋδική στιγμή των Queens, “because not everything that goes around comes back around you know”.

Στο τέλος φαίνεται για άλλη μια φορά αδύνατο για έναν rock artist (φτου φτου) να αποφύγει μετά το πέρασμα των χρόνων την επιστροφή στο παλιό rock (ή παλιορόκ), που όλοι το θεωρούν νεκρό και όλο αυτό επανεμφανίζεται στο προσκήνιο ως ζόμπι, φυσικά. Ο τόσο καθαρός ήχος που υπάρχει εδώ, παραπέμπει σε εποχές που στο στούντιο οι οργανοπαίκτες δεν έπαιρναν καν ανάσα. Για την ακρίβεια, υπάρχουν σημεία που θυμίζουν Queen. Ακόμη κι εκεί που ο ήχος φαντάζει βρώμικος (βλ. “Kalopsia”), η βάση της σύνθεσης είναι εντελώς στυλιζαρισμένη σε παλαιού τύπου κιθαριστικά πρότυπα. Κάθε απορία λύνεται πάντως καθώς στην λίστα των ατόμων που συμμετείχαν βοηθητικά στον δίσκο αυτό συναντάμε και το όνομα του Elton John!

Ένας ήρωας που συνειδητοποιεί, ένα συγκρότημα που παλεύει με τους προηγούμενους εαυτούς του, μια παρέα που συνοδεύει παρηγορητικά και ο κόσμος που αναζητά το μύθο του. Τα συστατικά του μύθου όμως φαντάζουν εφήμερα και ο ήρωας κινδυνεύει να γίνει ένας από τους πρoηγούμενους. Οι QOTSA, και πιο συγκεκριμένα ο Josh Homme, πρέπει να επιλέξει τι θα βάλει στο κάδρο και κυρίως τι θα αφήσει απ’ έξω. Αν στο τέλος του δρόμου βρίσκεται η ανάγκη για την αυτοπροβολή μιας rock περσόνας, τότε λίγα έχουμε να περιμένουμε στο μέλλον. Αν όμως η ανάγκη είναι βαθιά προσωπική, τότε η μελαγχολία ή η οργή θα έχουν να μας κεράσουν μια ανησυχία. Πάντως στο τέλος παραμένει η απορία πού το είδε το αριστούργημα τόσος κόσμος και το Διαδίκτυο βριθεί από τόσα διθυραμβικά σχόλια και κριτικές.

Jester Pan & Μπάμπης Κολτράνης