Υπάρχουν περιπτώσεις μουσικών που για έναν αρχικά απροσδιόριστο λόγο σε κερδίζουν με την μία. Την Grouper την ανακάλυψα χάρις στο αφιέρωμα-πρώτη γνωριμία που γράφτηκε εδώ πριν αρκετούς μήνες και την “ερωτεύθηκα” στην συνεργασία της με την Tiny Vipers κάτω από το όνομα των Mirrorring. Προχωρώντας στα βάθη της δισκογραφίας της, εντυπωσιάστηκα από τον συγκροτημένο χαρακτήρα της μουσικής της παρουσίας και από την ελευθεριακότητα στην ανάπτυξη των εκάστοτε ιδεών της και τρόπων γραφής της.

Εκεί λοιπόν που τη χάζευα σε κάτι φωτογραφίες από μια πρόσφατη της συναυλία όπου παίζει με καμιά δεκαριά walkman (!), σκάει η είδηση πως τον Φλεβάρη βγάζει, μαζί με την επανακυκλοφορία του παλιού της Dragging Up A Deer, έναν δίσκο με ακυκλοφόρητο υλικό εκείνης της εποχής. Ανασκουμπωμένος σκέφτηκα πως όπου ακούς “ακυκλοφόρητα” κράτα και μικρό μολύβι. Αντιθέτως όμως, όταν και έφτασε στα ραντάρ μου το album αυτό, εξεπλάγην με το γεγονός πως όχι μόνο το υλικό εδώ στέκεται επάξια με αυτόνομο τρόπο αλλά επίσης αποτελεί άλλο ένα διαμάντι της.

Πολύ απλά, με τη φωνή, την κιθάρα και τα πετάλια της, συνεχίζει με λιτό τρόπο να στοιχειώνει τον χώρο με μια αίσθηση κατάνυξης. Σαφώς υπάρχει μια δόση μελαγχολίας, καθώς η ιστορία γύρω από το θέμα του δίσκου αφορά ένα ναυάγιο που είχε συμβεί όταν ήταν αυτή παιδί, κοντά στην μικρή πόλη που έμενε. Αυτό που υπερισχύει πάντως είναι μια αγγελικότητα η οποία βγαίνει σε δυο μορφές. Η μια περιλαμβάνει νεφελώδη φωνητικά και θολούς ήχους και η άλλη είναι κάτι σαν στοιχειωμένη folk. Η έξη βέβαια επιτυγχάνεται και στα δυο μέρη που διαπλέκονται το ένα με το άλλο στην ροή του δίσκου, καθώς ένα βύθισμα προς τα μέσα πιάνει το βλέμμα να παγώνει κοιτώντας έξω από το χειμωνιάτικο παράθυρο. Το τι βλέπει, έρχεται σε συνάρτηση με αυτό που ακούγεται μεταφέροντας μέσα από μια παραλυτική, σχεδόν παραισθησιογόνα μουσική, αυτά που μένουν καταχωνεμένα μέσα, προς τα έξω.

Σίγουρα πρόκειται για μια καλλιτέχνιδα που είτε της παραδίδεσαι αμαχητί, είτε την προσπερνάς αδιάφορα εντελώς ασυγκίνητος. Μέσες επιλογές δεν χωράνε. Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν αυτοί-ες που τάσσονται στην πρώτη πλευρά και είναι ενδιαφέρον πως πολλοί από αυτούς-ες την αναφέρουν ως ένα από τα πιο δυνατά καταπραϋντικά πριν τον βραδινό ύπνο, κάτι με το οποίο συμφωνώ απόλυτα. Αναμένοντας λοιπόν αρκετό νέο της υλικό που σκοπεύει να βγει μέσα στο 2013, ας χουχουλιάσουμε υπό τους ήχους αυτού εδώ του δίσκου, σκεπτόμενοι πως κομμάτια όπως τα “Cloud In Places”, “Towers” και “Living Room” θα μπορούσαν άνετα να κοσμούν τον κατάλογο της χρυσής εποχής της 4AD.

Μπάμπης Κολτράνης