Κάτι περίεργο τους προμηθεύει ακόμη ο Πανοραμίξ εκεί στα δυτικά μέρη της Ευρώπης. Μετά την ανάδειξη των Year Of No Light ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σύγχρονα σχήματα στον χώρο του βαρύ-αισθαντικού ορχηστρικού ήχου και την κυκλοφορία του περσινού hardcore άπταιστου δίσκου των Birds In Row, είναι η σειρά των επίσης όχι χαρωπών Saaad να βγουν στο προσκήνιο με τον πιο καλαίσθητο τους δίσκο ως τώρα.

Παλιούς δεν τους λες αν και έχουν βγάλει 4-5 κυκλοφορίες που διαθέτουν στο Διαδίκτυο χωρίς την απαραίτητη καταβολή αντιτίμου. Ίσως το album τους που ξεχώριζε ως σήμερα να ήταν η περσινή συνεργασία με τον EUS και τον Postdrome, την οποία δυστυχώς άργησα να ανακαλύψω. Δεν πρέπει επίσης να παραλειφτεί το γεγονός πως η μορφή που βγάζουν τα album τους είναι κασέτες περιορισμένης κυκλοφορίας, κάτι που τείνει σήμερα να μην είναι και τόσο ασυνήθιστο στον χώρο του underground. Από κάθε άποψη λοιπόν αυτή η κυκλοφορία με την διαρροή στο internet δυο όμορφων κομματιών εδώ κι ένα μήνα, προκαλεί ένα άτυπο hype, μια προϋπάρχουσα φήμη που μέλει να επιβεβαιωθεί.

Δεν τίθεται θέμα για το αν αξίζει να προσεγγιστεί ο δίσκος από κάποια-ον που αρέσκεται σε σκοτεινά ambient μουσικά τερτίπια. Από την πρώτη νότα του Ιερωνυμικού άσματος που φέρνει στο νου τους Swans, μέχρι το πραγματικά μαστούρικο “Soft Drug” που κλείνει την ηχητική πτήση, η drone ambient μουσική που περιέχεται εδώ συνδυάζει τέλεια το γήινο ατμοσφαιρικό στοιχείο με την αίσθηση του απόκοσμου. Μακριά από το να χαρακτηριστεί εύκολη ή δύσκολη, παρουσιάζουν μια συγκροτημένη εικόνα για το πώς για παράδειγμα αντιλαμβάνονται ηχητικά την πηγμένη από κόσμο “Potsdamer Platz” ή τι ακούνε στο hangover τους, μπερδεύοντας το με τα ποτά που έχουν πιει, βλ. “Hangover #8”.

Ίσως βέβαια αυτό το στοιχείο της μη ανάδειξης κάποιων νέων στοιχείων στην μουσική τους να δυσκολεύει τα τελικά συμπεράσματα, ειδικά όταν οι επιρροές από το Ravedeath 1972 του Tim Hecker, είναι εμφανέστατες σε διάφορα κομμάτια του album. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως αυτή η δημιουργία δεν έχει τον δικό της τρόπο να σαγηνεύσει όποιον-α τον πλησιάσει. Η άφεση στα κελεύσματα της όπως και σε κάθε αντίστοιχα αξιόλογο δείγμα της μουσικής αυτής, απλά απαιτεί σχεδόν πάντα την υπομονή και το δόσιμο του ανάλογου χρόνου. Συμπερασματικά αυτό το σχήμα και γενικότερα αυτό το μουσικό είδος αξίζει πολλά περισσότερα από το να αποτελεί αποκλειστικά χώρο ενασχόλησης μεταξύ ειδημόνων, πειραματιστών ολκής, γραμματέων και Φαρισαίων. Το Orbs & Channels είναι μια απόδειξη.

Μπάμπης Κολτράνης