Λοιπόν! Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τους Foals τους ανακάλυψα εντελώς τυχαία, από ένα προτεινόμενο video στην αρχική σελίδα του Youtube. Ήταν το Inhaler, το δεύτερο κατά σειρά κομμάτι του album και πρώτο τους single από τον περασμένο Νοέμβριο. Μου κίνησαν την περιέργεια και μερικές στιγμές αργότερα έκανα την ψακτική μου, ανακαλύπτοντας πως είναι μία φρέσκια (από το 2005 για την ακρίβεια) indie/dance-punk/pop/rock βρετανική μπάντα (με νέο lead singer τον Γιάννη Φιλιππάκη στη θέση του Andrew Mears) και με το Holy Fire να είναι το τρίτο κατά σειρά album τους.

Οι Foals, λοιπόν, μας καλωσορίζουν με το ατμοσφαιρικό, κάτι σαν γνωριμία μαζί τους πριν από κάποια συναυλία, Prelude. Μετά την πολλά υποσχόμενη εισαγωγή στο album, ακολουθεί το Inhaler. Για καινούργιους ακροατές, όπως η αφεντιά μου, είναι ένα κομμάτι αποκαλυπτικό για τον ήχο τους. Pop φωνητικά απλωμένα με χάρη σε μπασογραμμές και κιθαριστικές μελωδίες, που ίσως μοιάζουν απλοϊκές, αλλά σίγουρα θα κάνουν το κεφάλι ή το πόδι σου να κουνηθεί στο ρυθμό τους, με μικρές πινελιές από keyboards να πλαισιώνουν τον ήχο τους σε καίρια σημεία.

Με την παραπάνω συνταγή για οδηγό, μας προσφέρουν ένα ευχάριστο και σε καμία των περιπτώσεων κουραστικό album.

Εκτός του Inhaler, που αναλαμβάνει να παίξει τον ρόλο του hit στο Holy Fire, άξιο προσοχής είναι και το My Number, καθώς σε παρασύρει σε ανοιξιάτικια μπαράκια με ένα tanqueray tonic στο χέρι, να χαζολογάς με φίλους και να κάνεις ταπτάπινγκ στο μπούτι σου, με το ελεύθερο από ποτό χέρι σου, κάτω από έναν νυχτερινό ουρανό, που σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων αντί για έναστρα μαύρος έχει το χρώμα λάμπας φθορισμού.

Σε εσάς που αρέσει να ακούτε μουσικούλα στο αυτοκίνητο, είτε είστε σε road trip, είτε στο κέντρο έχοντας κάνει σχέση-παντρευτεί-κάνει 2 παιδιά-χωρίσει-ξαναπαντρευτεί-βγει στη σύνταξη, ενόσω έχετε κολλήσει στην κίνηση, ή αν είστε από αυτούς που θέλετε απλά να ακούγεται κάτι, ενώ κάνετε κάποια δουλεία στο σπίτι, τα επόμενα πέντε κομμάτια προσφέρονται απλόχερα. Bad Habit, Everytime, Late Night, Out Of The Woods, Milk & Black Spiders είναι ότι πρέπει για συλλογή σε soundtrack αυτοκινήτου ή για background στο σπίτι. Σε αντίθεση με το Providence που ενώ έχεις αράξει με τα προηγούμενα ακούσματα, έρχεται από το πουθενά, σου ρίχνει έναν παγωμένο κουβά νερό στα μούτρα, προτρέποντάς σε να σηκωθείς και να βγεις προς αναζήτηση κάποιου party.

Το τέλος του Holy Fire μας στέλνει ξαπλωμένους σε μια παραλία, κοιτάζοντας πεφταστέρια, χώνωντας τα δάχτυλα των χεριών μας στην παχιά άμμο, με τη φωτιά παραδίπλα να δημιουργεί σκιές που χορεύουν στα γυμνά σώματά μας. Αυτή την εικόνα προσφέρει το διαμαντάκι που ακούει στο όνομα Moon.

Holy Fire. Ένα album το οποίο σε καμία περίπτωση δε θα έμπαινε σε ένα προσωπικό top5, παρ’ολ’αυτά αξίζει της προσοχής μας. Σίγουρα δεν θα μετατρέψεις το cd σε σουβέρ ή περιστεροδιώχτη, αλλά θα το έχεις πάντα ετοιμοπόλεμο για κάποια στιγμή στο μέλλον.

Alejandro