Τι μπορεί να πει κανείς για ένα μουσικό σχήμα που δημιουργήθηκε πριν 12 περίπου χρόνια με σκοπό να καλύψει το κενό της μουσικής επένδυσης σε παλιές ταινίες του βωβού κινηματογράφου;
Βασικά μπορεί να την «ακούσει» ιχνηλατώντας παράλληλα το μυστηριακό-gothic πειραματισμό της συνάντησης του ορχηστρικού avant-garde με την ανάγκη για συναισθηματική «εκτροπή» που γεννάνε τα jazz ηχητικά περάσματα. Ο νεολογισμός darkjazz αδυνατεί να περικλείσει το άκουσμα που γλιστρά εύκολα από τις όποιες διαθέσεις κατάταξης και αποδομεί σιγά σιγά τις ακουστικές παραδόσεις.
Τα αέρινα φωνητικά δένουν στις συνθέσεις οδηγώντας τις σκέψεις βαθύτερα. Είναι η μουσική που μπορεί να «κατασκευάζει αναμνήσεις» κοντράροντας το τετριμμένο συναίσθημα της συνήθους ακρόασης.
Ακούγοντας το I Forsee The Dark Ahead, If I Stay βρίσκεσαι από το ένα μουσικό κομμάτι στο άλλο, μέσα από ατμοσφαιρικές εναλλαγές που σταματούν να λειτουργούν μελλοντολογικά…
Η κινηματογραφική αίσθηση που αποπνέει απογυμνώνει τα στερεότυπα πρόσωπα στο cinema και βάζει τον ακροατή σε τροχιά συνάντησης με το απογυμνωμένο του «εγώ».
(O D. Lynch και ο Godard συναντιούνται για να διαφωνήσουν πάνω στη χρησιμότητα της ανάλυσης του ανθρώπινου και της κατασκευής της νοσταλγίας μέσα και από τη συμφωνία για την αναίρεση των ρόλων, από τα παιχνίδια των αναμνήσεων… Το cinema verite της πραγματικότητας αρνείται τις αφαιρέσεις που ποζάρουν την αλήθεια…).
Σ’ αυτές τις εποχές η συναισθηματική και πνευματική “εκγύμναση” πρέπει να είναι το κεντρικό αίτημα για την κάθε δημιουργία – αντί της κυρίαρχης υποτίμησης αυτού του ζητούμενου.
Οι Kilimanjaro «πετούν το μπαλάκι» στην εμβάθυνση στο ανθρώπινο και σε αφήνουν να κάνεις ερωτήσεις…

* Υπάρχουν επίσης και οι «ετερώνυμοι» τους, Mountfuji Doomjazz Corporation, που αποτυπώνουν στις δημιουργίες τους την ανάγκη της δραπέτευσης από τη φόρμα. Ο αυτοσχεδιασμός – σ’ αυτήν την περίπτωση – αξίζει πολλές ευκαιρίες.

NIKOPOL