Σε αντίθεση με τα περισσότερα «είδη», η ηλεκτρονική μουσική με τα τόσα παρακλάδια της από την φύση της δεν επιτρέπει την εμφάνιση μιας στείρας αναβίωσης τάσεων και ήχων. Ένα είδος έκφρασης που στηρίζεται στην τεχνολογική εξέλιξη, ακόμη και μέσα στα στενά όρια της pop «κουλτούρας», είναι δύσκολο να παρουσιάσει ένα αναμάσημα του παρελθόντος χωρίς να φαντάζει γελοίο.

Ας δούμε για παράδειγμα τους Depeche Mode οι οποίοι στην προτελευταία τους περιοδεία θέλησαν να συμπεριλάβουν το πρώτο τους εφηβικό σουξέ παραγωγής 1981, “I Just Can’t Get Enough”, με το αποτέλεσμα να ακούγεται όχι μόνο ξεπερασμένο αλλά και παράταιρο ανάμεσα στις υπόλοιπες σύγχρονες ή μη συνθέσεις που παρουσιάζονταν ζωντανά σε εκσυγχρονισμένες εκδόσεις. Εξ’ ου και τα γέλια της μπάντας κατά την διάρκεια του παιξίματος του συγκεκριμένου άσματος κάθε βραδιά.

Βέβαια, η ηλεκτρονική μουσική από την άλλη πάντα σεβόταν τα ιστορικά ρεύματα που την καθόρισαν, κάνοντας πράξη την άποψη πως κάθε παράδοση οφείλει να σέβεται τις ρίζες της αλλά και ταυτόχρονα να μην μένει προσκολλημένη σε αυτές. Μόνο έτσι ένας τρόπος έκφρασης δεν παραμένει στάσιμος αλλά συνεχίζει να υφίσταται και να εξελίσσεται.

Τον τελευταίο καιρό κάτι παρόμοιο συμβαίνει στον χώρο του techno, με αρκετά ονόματα όχι μόνο να αναφέρουν ως επιρροή την χρυσή γενιά της βρετανικής Warp, αλλά να δανείζονται ήχους, λούπες και ιδέες από τα πιο αναγνωρίσιμα groups της όπως οι Autechre, ο Aphex Twin, οι LFO, οι Plaid κ.α. Για να αναφερθούμε στο τι ακριβώς έχει προσφέρει στη σύγχρονη μουσική το συγκεκριμένο κύμα, που έβγαλε τα πρώτα του αριστουργήματα στις αρχές των ‘90s, θα χρειαζόντουσαν πολλές σελίδες.

Ας επανέλθουμε στο τώρα και στα αυστηρά 4/4 του techno για να τσεκάρουμε κάποιες νέες, και όχι μόνο, κυκλοφορίες που βασίστηκαν στην παράδοση της Warp. Η πιο πρόσφατη είναι το ολόφρεσκο δωδεκάιντσο του Βερολινέζου Marcel Dettmann, «κάτοικου» του πασίγνωστου Berghain club, με τίτλο Landscape, στην Music Man records. Το ηχητικό υπόβαθρο παραπέμπει άμεσα σε δίσκους όπως το Amber των Autechre και επιτέλους ο συγκεκριμένος παραγωγός ξεπερνά τον συνηθισμένο αυτιστικό μουσικό εαυτό του, βουτώντας σε βαθιά και μυστηριώδη νερά.

Με τον ίδιο δίσκο του μακρινού 1994 ως αναφορά, ο Νεοϋορκέζος Function έβγαλε τον περασμένο Δεκέμβρη στην Sandwell District records το Ember ep. Το αρχικό πρώτο γράμμα μόνο αλλάζει για να εκφραστεί ο σεβασμός στους Autechre, με το αποτέλεσμα να θυμίζει μηχανές με συναισθήματα που ενίοτε χορεύουν στα clubs μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Επίσης προς το τέλος του 2011 οι The Fear Ratio, το σχήμα των Βρετανών Mark Broom και James Ruskin, έβγαλαν το ντεμπούτο τους, στο οποίο απομακρύνονται αρκετά από τα techno μοτίβα που μας έχουν συνηθίσει και προσεγγίζουν με μια νέα ματιά την electronica της Warp. Συμπεριέλαβαν μάλιστα και ένα remix των Plaid στα bonus κομμάτια του δίσκου. Ας αναφέρουμε βέβαια πως ο James, ένας από τους σημαντικότερους techno παραγωγούς σήμερα, στο τελευταίο του album The Dash που βγήκε το 2008 στην Tresor, είχε αναμίξει τα δυο ρεύματα, το techno και την electronica, με επιτυχία, βρίσκοντας το ιδανικό σημείο όπου τα δυο αυτά στοιχεία δένονται αρμονικά μεταξύ τους.

Άλλο ένα album του 2011 όπου εκτός από την υψηλή πιστότητα του, πάντρευε τα δυο προαναφερθέντα μουσικά ρεύματα, ήταν το Grey Fades To Green του Ισπανού Oscar Mulero. Εδώ έγινε ο διαχωρισμός των δυο ενοτήτων σε δυο ξεχωριστά cd, όπου το πρώτο ήταν σκληρό και ξεσηκωτικό, ενώ το δεύτερο ήταν χαλαρό θυμίζοντας Aphex Twin, Arovane ή ακόμα και Στερεο Νοβα! Το αποκορύφωμα της διάθεσης του να θυμηθεί τα πρώτα χρόνια της Warp, ήρθε στις περσινές του εμφανίσεις ως dj, όπου χρησιμοποιούσε αυτούσια αρκετά κομμάτια των Autechre και του Aphex.

Κλείνοντας και χωρίς να θεωρούμε πως με αυτό το μικρό αφιέρωμα εξαντλήσαμε το θέμα μας, θα ήταν άδικο να μην μνημονεύσουμε το Shocking Hobby του Ολλανδού Speedy j, το οποίο κυκλοφόρησε το 2000 στην NovaMute. Ο λόγος είναι πως ο σημαντικός αυτός παραγωγός που έχει χώσει την τζίφρα του σε κάθε σημαντικό ρεύμα της techno από το 1990 μέχρι σήμερα, αποφάσισε τότε να βγάλει έναν τραχύ δίσκο κλείνοντας το κεφάλαιο της IDM (intelligent dance music) και ambient πλευράς του που είχε αναδείξει στα ‘90s. Στην δουλειά αυτή αναμόχλευσε με πρωτοποριακό τρόπο μουσικά θέματα κυρίως από Autechre και Aphex Twin , κοιτάζοντας τις πίσω του σελίδες και θυμίζοντας μας πως είχε κυκλοφορήσει και αυτός δικές του συνθέσεις στην πρώιμη περίοδο της Warp.

Μπάμπης Κολτράνης