Το να περιγράψεις ή πόσο μάλλον να αναλύσεις το πολυσχιδές μουσικό έργο του συγκεκριμένου Νεοΰορκέζου ψυχάκια είναι τόσο εύκολο όσο το να γράψεις το όνομα σου σε έναν κόκκο ρυζιού! Για βοήθεια υπάρχουν ορισμένα ντοκιμαντέρ που εντρυφούν σε κάποιες από τις πολλές πλευρές του έργου του αλλά ίσως ο καλύτερος τρόπος να τσεκάρει κάποιος τι συμβαίνει μέσα στον εγκέφαλο του Zorn είναι να ακούσει με υπομονή την λίστα των έργων του και των συνεργασιών του. Ίσως αν διαβάζαμε και το συνταγολόγιο του γιατρού του, να ολοκληρωνόταν σε μεγάλο βαθμό η εικόνα!

Εδώ έχουμε άλλο ένα επεισόδιο της σειράς κυκλοφοριών του Zorn που αποτίνουν φόρο τιμής και είναι επηρεασμένοι από πρόσωπα από τον χώρο της φιλοσοφίας, της λογοτεχνίας και της ζωγραφικής. Μέσα λοιπόν σε αυτόν τον κατάλογο, κυκλοφορεί ένα album το οποίο περιέχει μια σύνθεση 38 λεπτών και έχει ως πηγή έμπνευσης τον ΕλληνοΑρμένιο εσωτερικιστή George Gurdjieff ή αλλιώς Γεώργιο Γεωργιάδη ο οποίος έζησε μεταξύ 1877 και 1949 σε διάφορα μέρη της υφηλίου!

Όπως τονίσαμε και στην αρχή, αντιστοίχως από το να ανακεφαλαιώσουμε τις απόψεις του εν λόγω συχωρεμένου οι οποίες ξεκινούσαν από την παραδοχή πως η πλειονότητα της ανθρωπότητας ζει τον ύπνο του αγουροξυπνημένου δικαίου, καλύτερα να ακούσουμε την μετάφραση και την σκιαγράφηση των ιδεών σε ήχους από μια πεντάδα καταρτισμένων μουσικών υπό την διεύθυνση του Zorn.

Χρησιμοποιώντας την μέθοδο του cut up, της τυχαίας δηλαδή συγκόλλησης ασυνάρτητων μεταξύ τους κομματιών, το μουσικό αποτέλεσμα πέρα από ιντριγκαδόρικο είναι ταυτόχρονα σαγηνευτικό. Οι τόνοι είναι ήπιοι και ακούγονται διάσπαρτα θέματα ανατολίζοντα που όμως δεν καταντούν αλλόκοτα ή κουραστικά. Το Mount Analogue αποτελεί κατά μια έννοια έναν μουσικό χάρτη όπου το ούτι με το πιάνο ως μικρογραφία της ανατολής απέναντι στην δύση, τείνουν να συνδέσουν διαφορετικούς κόσμους, τον ανατολίτικο αποκρυφισμό με τον δυτικό υπαρξισμό. Παράλληλα οι μελωδίες που ακούγονται θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με εικόνες ενός πολυδαίδαλου ταξιδιού που θα ζήλευε κάθε Μάγια Τσόκλη!

Είναι τελικά αυτός ο πειραματισμός, όμοιος με αυτόν που μας παραδίδει στα αμέτρητα soundtracks που έχει κυκλοφορήσει στο παρελθόν, που αποσκοπεί στην αυτούσια μελωδικότητα η οποία μπορεί να μην κάνει για chill out πάρτι αλλά ίσως για τους τολμηρούς να λειτουργεί ως ένα άλλο ψυχεδελίζων καταπραϋντικό. Και ως συνήθως, ο τολμών νικά.

Μπάμπης Κολτράνης