Σήμερα είχα μια κουβέντα…με μένα… πάλι.

Όταν το vlc ξεκίνησε να παίζει το Totems Flare του Clark, όλα άρχισαν να στροβιλίζονται αντίθετα. Και ο τυφώνας δεν άργησε να ξεσπάσει, σαρώνοντας εγκέφαλο, σώμα, πνεύμα. Μια ερώτηση επαναλαμβάνω στον εαυτό μου, “εγώ είμαι εγώ”; Μ’ αυτόν τον τρόπο τον αποθαρρύνω απ’ το να με αγαπά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αποτέλεσμα; Με αλλεπάλληλες επαναλήψεις της ίδιας ερώτησης τον καταδιώκω επίμονα. Μια διαδικασία αναπόφευκτα σαδιστική… Δεν περιμένω την τετραγωνισμένη ρύθμιση του εγκεφάλου να λειτουργήσει, δεν περιμένω την μεσολάβηση του υπερεγώ. Και σίγουρα δεν περιμένω τα αντικρουόμενα ένστικτα να φέρουν την ισορροπία. Απλώς, έχω πέσει σε δίνη. Τα μουσικά ρεύματα χτυπάνε τα άκρα του σώματος μου και αυτά πάλλονται. Φλέβα ζεστή, παλμός γρήγορος…

Καταβάλλω υπεράνθρωπες προσπάθειες να επαναφέρω την αρμονία από ό,τι αποκωδικοποιεί το αυτί μου. Σαφές τέχνασμα προς τους ακροατές. Ανάρμοστο; Συνθήκες αφύσικες της σύγχρονης καθημερινότητας του απρόσεκτα πλασμένου κόσμου. Προσφορά ανθρώπου σε άνθρωπο. Σταδιακά, η ενέργεια μειώνεται. Η νοητική διαύγεια αυξάνεται. Αυτόνομος διαλογισμός των αισθήσεων… Οι εντάσεις αποφορτίζονται. Το συνειδητό είναι έτοιμο να ανασάνει και πάλι βαθιά. O Clark πάντα καταφέρνει να σε δαμάσει με απόλυτο σεβασμό εισβάλλοντας πέρα απ’ την επιφάνεια της σάρκας σου με έναν τρόπο σύγχρονα κομψό.
Είμαι καλά και θα ακούσω πάλι Clark.

Dddb Sol