Μύρισε καλοκαίρι. Στέκεσαι ολομόναχος μπροστά στη θέα μιας άδειας παραλίας. Το βλέμμα χάνεται στις χρυσαλλίδες των ήρεμων κυμάτων που σε καλούν. Βουτάς και η θερμοκρασία του γυμνού σώματος αμέσως εναρμονίζεται με αυτή των νερών. Είναι ρηχά και με αργούς ρυθμούς που ακολουθούν την ίδια σου την ανάσα περνάνε πέντε λεπτά για να βρεθείς μέχρι το σημείο που τα πόδια σου δεν αγγίζουν τον πυθμένα, εκεί όπου η μουσική σωπαίνει μέσα σου.

Ανοίγεις τα μάτια σου και όλα, καθώς αποφασίζεις να πας πιο βαθιά, σου φαίνονται πιο καθαρά από ποτέ. Δεν θυμάσαι πλέον πόσο έχεις κολυμπήσει μιας και ο χρόνος κυλά με τον δικό του ρυθμό. Συναντάς σπάνια είδη ψαριών, περίεργα θαλάσσια φυτά, ρεύματα ψυχρά που κατευθείαν μετασχηματίζονται σε θερμά και σε καλούν προς ένα φως που αχνοφαίνεται πιο πέρα.

Εκεί στέκει μπροστά σου ένας ύφαλος και περνώντας τον σου φανερώνεται ένας καλά κρυμμένος κόσμος. Στην αρχή βλέπεις πρoϊστορικά όντα να ζουν σε πρωτόγονες κατοικίες. Προχωρώντας απλώνονται μπροστά σου μικρά κτήματα φωσφορίζοντων βλαστών, προάστια πολιτειών που ανεγείρονται με αργούς ρυθμούς. Γιγάντια κάστρα που δίνουν την θέση τους σε θεόρατα κτίρια που καλύπτουν όλο το οπτικό σου πεδίο. Η μουσική αν και έχει μια ένταση που πηγαινοέρχεται, νομίζεις πως συνεχώς σκάβει μέσα σου μια μεγάλη τρύπα. Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ εσύ μένεις αόρατος από αυτούς που ζουν, αναπνέουν, δουλεύουν, πολεμούν γύρω σου.

Ξαφνικά το φως σβήνει, όλα γκρεμίζονται φτάνοντας στο σημείο της τέλειας ολοκλήρωσης τους και ένα μοναχικό ακορντεόν σημαίνει την μελωδία της απόλυτης καταστροφής. Κλείνεις τα μάτια σου και όλα έχουν χαθεί. Ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο. Αφήνεσαι και μετά από μια ανάσα η αμμουδιά σε υποδέχεται. Ένα ελαφρύ νανούρισμα δίνει την θέση του σε απογυμνωμένες  κιθάρες και το χαμόγελο σου κολλάει στην παραλία καθώς ο ήλιος χάνεται πίσω από τους αμμόλοφους.

Es riecht nach Sommer. Du stehst ganz allein auf einem menschenleeren Strand. Der Blick verpuppt sich zwischen den ruhigen Wellen die dich rufen. Du tauchst und die Temperaturen deines nackten Körpers und des Wassers werden gleich zu einem. Seichtes Wasser… Und langsam mit einem Rhythmus der deinen Atem folgt vergehen wenige Minute bis deine Füsse nicht mehr den Meeresgrund berühren. Dort wo die Musik in dir schweigt.

Du machst deine Augen auf und als du dich entscheidest im tieferen zu schwimmen alles scheint dir klarer als nie zuvor. Du weißt nicht mehr wie lange du schwimmst. Die Zeit verfliegt mit eigenem Rhythmus. Du triffst seltene Fischsorten, komische Seepflanzen, kühle Ströme die sich gleich in wärmere verwandeln und dich zu einem weit gelegenen schimmernden Licht rufen.

Da vor dir steht ein Riff. Als du vorbei schwimmst kommt eine verborgene Welt zum Erscheinen. Am Anfang siehst du prähistorische Tiere in primitiven Höhlen. Dann kleine Landteile mit phosphoreszierenden Pflanzen, langsam errichtende Stadtvororte. Enorme Festungen und dann noch riesige Gebäude die deinen ganzen Blickfeld decken. Die Musik nimmt an Lautstärke zu und ab. Du denkst sie grabt unendlich ein weites Loch in dir. Und all dies passiert während du von den um dich herum Lebenden, Atmenden, Arbeitenden, Kämpfenden unsichtbar bleibst.

Plötzlich geht das Licht aus. Alles stürzt bis zum vollendeten Ende ein. Ein einsames Akkordeon spielt die Melodie der absoluten Katastrophe. Du schließt die Augen und alles ist schon verloren. Ein Traum im Traum. Du entspannst, holst Luft und der Strand empfängt dich. Ein leises Wiegenlied gibt seine Stelle an nackte Gitarren und dein Lächeln bleibt auf dem Strand hängen während die Sonne hinter die Dünen untergeht.

Μπάμπης Κολτράνης