Όσο αναρωτιόμαστε πώς κάποιες μπάντες δεν γίνονται ποτέ διάσημες αν και το αξίζουν, επιστρέφουμε στις ίδιες τους τις μουσικές. Εκεί δεν υπάρχουν βέβαια απαντήσεις, παρά μόνο υποθέσεις. Οπότε με αυτές θα πορευθούμε μιας και για τους The Black Heart Procession η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν γραφτεί και τόσες πολλές, καθώς η μουσική τους επιβάλλει μια εύθραυστη σιωπή, κατανυκτική και ασεβής μαζί. Εμπεριέχει  ένα σκοτάδι που δεν προσπαθεί να επιβληθεί στις αισθήσεις, αλλά σου δίνει την επιλογή να κοιτάξεις και πέρα απ’ αυτό, προς ένα ορίζοντα γεμάτο αναμνήσεις, νοσταλγικές σκέψεις, κενά μνήμης και ανθρώπων. Αν ταίριαξε στην τηλεοπτική σειρά Κόκκινος Κύκλος, μπορεί να αποτέλεσε ένα τυχαίο γεγονός που οδήγησε στην αναγνώριση της μπάντας στα μέρη μας. Μήπως, όμως, αυτή η ραχάτικη μελαγχολία ταιριάζει τελικά στη μεσογειακή και όχι τόσο ελαφριά ιδιοσυγκρασία μας; Αυτό θα προσπαθήσουμε να διαλευκάνουμε ακούγοντας προσεκτικά και βάζοντας σε αξιολογική σειρά τους έξι δίσκους τους έχοντας μπροστά μας και την επερχόμενη ζωντανή τους εμφάνιση στην Πρέβεζα στις 29 Ιουλίου (βλ. https://web.facebook.com/events/3898880480358512)

6. Six (2009)

Πάντα (;) το τέλος έχει μια γλυκόπικρη γεύση αμηχανίας και στην περίπτωση των BHP αυτό επιβεβαιώνεται περίτρανα. Αν και το εναρκτήριο “When You Finish Me” προμηνύει άλλο ένα ταξίδι στα ενδότερα, εντούτοις στο τέλος του δίσκου μένει μια λειψή γεύση, καθώς τα τραγούδια δεν ξεφεύγουν πουθενά από τα εσκαμμένα. Η μοναδική τους δουλειά που κυλά νωθρά και αδιάφορα.

5. Three (2000)

Το τρίτο τους άλμπουμ έρχεται να κλείσει τον πρώτο κύκλο των μίνιμαλ-χαμηλότονων δουλειών τους χωρίς όμως να βάζει δίπλα στην τελεία ένα θαυμαστικό. Αυτό δεν οφείλεται στην απουσία σπουδαίων τραγουδιών, αλλά στον εγκλωβισμό σε έναν περιορισμένο χώρο όπου η προσπάθεια να βρουν έναν νέο ήχο σκοντάφτει στην εμμονή πάνω στα δύο προηγούμενα άλμπουμ. Πιθανόν στις ζωντανές τους εκτελέσεις όλα τα κομμάτια να ακούγονται πιο πειστικά, αλλά έτσι κι αλλιώς χρειαζόταν ένα τολμηρό βήμα για να προχωρήσουν παραπέρα. Ίσως το μόνο που να έλειπε εδώ να ήταν αυτή τόλμη.

4. Amore Del Tropico (2002)

Ίχνη από νουάρ ταινίες, μια ολόκληρη μπάντα μπαίνει μπροστά, νέος ήχος, αδιευκρίνιστη ρετρό αισθητική. Ο δίσκος αυτός διέθετε όλα τα φόντα (βλ. το σουξέ “Cry For Love” μεταξύ άλλων υποθετικών single) ώστε να αποτελέσει την βόμβα που θα εκτίνασσε την πορεία τους, αλλά τελικά κάπου αστόχησε στην εκπυρσοκρότηση. Μετά το μαγικό ξεκίνημα της πρώτης πλευράς κάπως χάνεται η συνθετική αριστοτεχνία. Στο τέλος ο κατά τα άλλα ευχάριστος δίσκος δείχνει μια δημιουργική κατεύθυνση, αλλά κάπως φοβάται η μπάντα να αφήσει λυτή την ζώνη ασφάλειας της.

3. The Spell (2006)

Εν τέλει η ζώνη λύνεται και τα μάγια επιστρέφουν! Αφήνοντας πίσω τα downtempo τραγούδια συγκροτούν έναν πειστικό και βαθιά λυρικό δίσκο γεμάτο ελκυστικές μελωδίες. Ίσως η επιλογή να βάλουν το κάπως χαρούμενο “Just Words” να μην ήταν και η πιο πετυχημένη μιας και υπάρχουν αρκετά “σουξεδιάρικα” τραγούδια που εκφράζουν τέλεια αυτό το αγνό συναίσθημα που ήθελαν τότε να βγάλουν. Πάντα χωρίς να ξεχνούν τις ρίζες τους, αλλά και με ανοικτά αυτιά στο τι παιζόταν στο σύγχρονο ροκ τότε. Ακόμη και το bonus τραγούδι σου τραβά με την ιδιαίτερη ταυτότητα του την προσοχή!

2. One (1998)

Ας επιστρέψουμε στην αφετηρία της ιστορίας μας. Η δεκαετία των ‘90s που ακόμη και σήμερα εξυμνείται σέρνεται προς το τέρμα της. Οι πολυεθνικές δισκογραφικές εταιρίες έχουν απομυζήσει κάθε σταγόνα ζωής του ροκ και από τα τελειώματα των  άγνωστων Three Mle Pilot βγαίνει μια νένα μπάντα που ρυθμίζει τα ρολόγια της σε άλλη παλαιότερη εποχή. Αυτή ηχεί στο ντεμπούτο της σαν οι Afghan Whigs να κουράστηκαν από τα ξενύχτια σε καμπαρέ, με τον Tom Waits να τους ακούει σιωπηλός κοιτάζοντας έξω στην βροχή τον Nick Cave να κοιμάται στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας. Όλα κάπως θολά, άγουρα και σέπια σαν μακρινή ανάμνηση, αλλά την ίδια στιγμή έντονα ως μια αποτύπωση που θα αφήσει το στίγμα της για πάντα.

1.Two (1999)

Φτάνοντας στο τέλος του ιδιαίτερου αυτού αφιερώματος ομολογώ ότι υπήρξε μια δυσκολία στο να ξεχωρίσει κάποιο από τα δύο πρώτα τους άλμπουμ ως το κορυφαίο τους. Δεν είναι μόνο ότι έχουν ηχογραφηθεί σε κοντινό χρονικό διάστημα, αλλά και ότι συναισθηματικά κινούνται στο ίδιο βαθύ μήκος κύματος. Απλώς το δεύτερο φαντάζει η πιο ολοκληρωμένη κατάθεση τους με κάθε σύνθεση, όσο απλή κι αν είναι, να αποκρυσταλλώνεται ως μια ξεχωριστή ερωτική εξομολόγηση. Ειδικά ο Pall Jenkins ως ερμηνευτής μπαίνει στο πετσί κάθε τραγουδιού κατευθύνοντας το με την βοήθεια της μίνιμαλ σφράγισης του πολυοργανίστα Tobias Nathaniel σε ένα βαθύ βαθύ λαγούμι των πιο μύχιων σκέψεων και συναισθημάτων μας!    

Μπάμπης Κολτράνης