Η συναυλία αποτελεί την πεμπτουσία της μουσικής ως έκφραση. Συμπυκνώνει όλα αυτά που την κάνουν ερωτεύσιμη, την αμεσότητα, το πάθος, την ένταση της στιγμής και το χάραγμα της ως ανάμνηση. Όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να βρουν καλύτερο τρόπο για να δηλωθούν από την πρώτη συναυλία των Crows στην Αθήνα. Μια εμφάνιση που ξεπέρασε ακόμη και τις υψηλές προσδοκίες που είχαν στηθεί από τη μια λόγω του περσινού τους δισκογραφικού θριάμβου, από την άλλη λόγω του γεγονότος ότι θα τους ζούσαμε ως μπάντα στα ντουζένια τους.

Για να φτάσουμε μέχρι τους Crows είχαμε δύο γεγονότα που το καθένα διευκόλυνε με το δικό του τρόπο τις συνθήκες της βραδιάς. Πρώτο και κύριο στοιχείο ήταν η, ας μου επιτραπεί ο όρος, μερακλήδικη ομάδα παραγωγής η οποία φρόντισε η μπάντα να νιώσει άνετα και ζεστά (όχι μόνο λόγω του ηλιόλουστου καιρού, αν και θα έπαιξε κι αυτό ρόλο) εδώ στην Αθήνα. Δεύτερο στοιχείο ήταν να εξασφαλίσει μια ημεδαπή μπάντα για τα εισαγωγικά της συναυλίας η οποία ταίριαζε με την όλη ατμόσφαιρα και προπάντων ήταν αξιόλογη! Όντως οι The Noise Figures μπήκαν με φόρα στο σετ τους επιδεικνύοντας ένα δεμένο ήχο και μια αποφασιστικότητα να δώσουν νόημα στα τραγουδημένα τους. Ίσως να μη χρειαζόταν να τραβήξουν τόσο πολύ τα τραγούδια τους έχοντας ως όχημα έναν ογκώδη, αλλά ελαφρώς στατικό ήχο ο οποίος πατά σε υπερβολικό βαθμό πάνω στα τιμημένα 90’s.

Ακολούθησαν οι συνοπτικές διαδικασίες του διαλείμματος φτάνοντας στους Crows και στο κομμάτι που αναμενόταν να ξεκινήσουν με αυτό. Το “Silver Tongues” ήχησε ως ο προπομπός αυτού που θα ακολουθούσε βάζοντας μας σε ένα ξέφρενο κλίμα. Ο γλυκός θόρυβος από το φινάλε του συγκεκριμένου τραγουδιού μέχρι και το encore “Pray”, το οποίο δεν προβλεπόταν, ακουγόταν ισοπεδωτικός! Τα τραγούδια γινόντουσαν γροθιά, οι στίχοι άγγιζαν εγκεφαλικά κύτταρα, όλα τα μέλη της μπάντας μάγευαν (με εξέχων τον χαρισματικό τραγουδιστή) και παντού κυριαρχούσε μια αίσθηση ότι ζούσαμε κάτι το μοναδικό! Δεν νομίζω να έμεινε κάποιο άτομο παραπονεμένο στην «εκκλησιαστική» αίθουσα με πρώτους τους Λονδρέζους που από μια πενιχρή προπώληση έφτασαν να γεμίσουν το χώρο με ενθουσιώδη κιόλας ανταπόκριση. Ένα σπάνιο χαρακτηριστικό της βραδιάς ήταν ότι πέρα από τον ανυποψίαστο κόσμο που κάτι είχε ακούσει για την περιβόητη πρώτη ροκ συναυλία της χρονιάς, ήταν και ο ψιλιασμένος που δεν περίμενε την όλη πανδαισία!

Ας κοπεί εδώ η υμνολογία. Οι Crows ουσιαστικά μας αναζωογόνησαν την πίστη σε αυτό το άπιστο που μας μαγεύει από παιδιά και μας απέδειξαν ότι το παρόν τους καίει. Τέλος, καθώς βρίσκονται σε φάση ολοκλήρωση της συγγραφής του νέου τους άλμπουμ, φαίνεται ότι μην αφήνοντας τον χρόνο να ξεφτίσει την ορμή που τους διακατέχει, το μέλλον τους θα ζεματάει ακόμη παραπάνω!

Μπάμπης Κολτράνης