1964, τέσσερεις μήνες πριν πεθάνει , στα 36 του, και λίγο πριν αφήσει την Αμερική για το Βερολίνο , ο Eric Dolphy, ηχογραφεί αυτό το Έπος ·πρόκειται στην ουσία για έναν καμβά ερωτοτροπιών, μια ηλεκτροφόρα παλέτα που περιλαμβάνει από τον Thelonious Monk μέχρι τον Severino Gazelloni, την ατονικότητα και την εξωνυχιστικά παραδεδομένη τρυφερότητα φλερτάροντας οριακά με το αλλόκοσμο και προσπαθώντας να αποτινάξει τη bebop από πάνω του πιο πολύ σαν ανήσυχος ταξιδευτής, σαν λάτρης της περιπέτειας, παρά σαν ταύρος εν υαλοπωλείο, ενώ η σφραγίδα του Charles Mingus στοιχειώνει πια για τα καλά την απελευθέρωση της γραμμής και του εσωτερικού μέτρου κάθε φωνής και φράσης. Δεν γνωρίζω πόσες ακροάσεις χρειάζονται ως εκεί ούτε τι πρέπει να’ χεις καταγράψει μέσα σου ώστε να καταφέρεις να αγκυροβολήσεις μαζί του και να ακουμπήσεις στα γόνατά του γυμνά τα ώτα αφού σε κάθε ακρόαση αναδύεται ένα νέο υπόστρωμα που μέχρι τότε αγνοούσες. Κι ενώ το Love Supreme κρύβει τη βαθιά πνευματικότητα μιας αέναης αφήγησης ή το Ghosts τις ηχητικές αναζητήσεις συναισθηματικών εκρήξεων μεγέθους κατακερματισμένου ηφαιστείου , το Out To Lunch , με τις ρίζες του βαθιά στα blues και στην bebop, παίρνει το δρόμο της Διαφυγής προς το Άπειρο σαν παιχνίδι λες, σαν σκέρτσο, σαν παραίσθηση, κρατώντας μόνο και ίσως την ψευδαίσθηση μιας ανεπίστρεπτης Επιστροφής.

Will Be Back –

Eric Dolphy – bass clarinet , flute , alto saxophone
Freddie Hubbard – trumpet
Bobby Hutcherson – vibraphone
Richard Davis – bass
Tony Williams – drums

Αγγελική Ταλαμάγκα