Μεταξύ ζωής και θανάτου τέμνει την ανθρώπινη ατέλεια η ταπεινή μας ύπαρξη.

Μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας ανασκαλεύει η ανθρώπινη φύση την πηγή των Δακρύων της, το ατελέσφορο τραύμα του κύκλου κάθε απώλειας και την αγωνία του ορθολογισμού του Ενός να επιβληθεί στο σκοτάδι του αρχετυπικού θηρίου όταν βρυχάται απ’ τα βάθη που κανείς δεν κατάφερε εξ ολοκλήρου να φωτίσει ή να δαμάσει . Η ανθρώπινη καρδιά, λένε, είναι ένα σμπαραλιασμένο κουρέλι από μέγγενες που η μνήμη αποφάσισε να θάψει , όμως αν σκάψεις λίγο πιο βαθιά ίσως βρεις λευκά φώτα να σιγοκαίνε ακόμη. Λάθος στιγμές σε λάθος μνήμες. Μία Ζωή στην Κόλαση ή ο Ύμνος στην Ομορφιά μέσα από τα Άνθη του Κακού του Σαρλ Μπωντλέρ. Αντίθετοι πόλοι που οδηγούν στο ίδιο σημείο. Η κατάρρευση της ψευδαίσθησης της γραμμικότητας. Ο κυκλικός χρόνος. Λέξεις ερήμην , πεταμένες, θραύσματα, στα οποία μόνο ο διαφεύγοντας Ήχος με την αίσθηση του διαρκώς εφήμερου είναι ικανός να δώσει μορφή και υπόσταση την ώρα που ήδη αποχαιρετά φεύγοντας από πάντοτε για να επιστρέψει πάλι.

Υγρό Φως. Ένα ταξίδι παραισθησιογόνων μεταμορφώσεων ή μήπως τελικά η παραίσθηση αποτελεί τη μοναδική τόλμη ,στην πορεία προς την αυτογνωσία. Εκείνη η τόλμη η επώδυνη, με τις αόρατες χαρακιές και τα βουβά σημάδια. Πέπλα που διαρρηγνύονται ένα ένα στον χορό του αρχέγονου αποκαλύπτοντας ολοένα βαθύτερα επίπεδα, συνενώνοντας την επιτομή του αλληλένδετου των αντιφάσεων της ύπαρξης με πρόσχημα τον ίδιο της τον κύκλο Από το Άγνοο στο Συνειδητό. Από την αυτοϊκανοποίηση του Εγώ στην αυτόβουλη παράδοση του εαυτού στο συλλογικό Όλον. Οι κύκλοι των μεταβάσεων από τον Θάνατο στην Γέννηση και πίσω πάλι ενώ η Ζωή συνεχίζει απρόσκοπτα, σκάβοντας τη ρευστότητα της Κοίτης της ανεξάρτητα από την Κοιλάδα της Ιδέας. Η ποιοτική διαφορά της βούλησης, της επιλογής, της συνειδητής ή ασυνείδητης χαρτογράφησης της πλεύσης προς το άγνωστο. Η εγκατάλειψη του φόβου της Σκιάς προς το Ιδεατό . Τέλος, η σημειολογική αναφορά που αφορά όλους μας καθώς ο Υδάτινος Ήχος αποτελεί ίσως την πιο παλιά μας μνήμη και η Ουτοπία τη μήτρα κάθε Ελπίδας.

Ο Ηλίας Κοτζιάς χρησιμοποιεί τεχνοτροπίες από τροπική αντίστιξη μέχρι μουσική θορύβων και μουσική ηχητικών όγκων. Πιστεύει ότι σημαντικά ανθρώπινα συναισθήματα και συμβάντα συνοδεύονται από ένα ηχητικό αποτύπωμα και είναι σε διάδραση με αρχέτυπους ήχους. Καλείται η μουσική του να αναγεννήσει αυτά τα συναισθήματα και αναμνήσεις από το βαθύ υποσυνείδητό μας.

---

Between the equilibrium of life and death our humble existence intersects human imperfection.

Between dream and reality, human nature digs up the spring of its Tears, the ineffective trauma of the cycle of every loss, and the agony of the One’s rationality to prevail over the darkness of the archetypal beast when it roars from the depths that no one succeeded to wholly illuminate, to subdue. The human heart, they say, is a shredded rag of vices that memory has decided to bury, but if you dig a little deeper you may find white lights still smoldering. Wrong moments in wrong memories· A Life in Hell or the Hymn to Beauty through Charles Baudelaire’s Flowers of Evil· Opposite poles leading to the same point· The fall of illusion and linearity· The circular time. Words in absentia, discarded, fragments, in which only the escaping Sound with the feeling of constantly ephemeral is able to give form and substance while it is already leaving, since always, to return again.

Aquam Levi. A journey of hallucinogenic transformations or perhaps the illusion is the only, lone daring on the way to self-knowledge. That daring, the painful one, with the invisible grooves and the silent marks. Veils disrupted one by one during the dance of the primal, constantly unfolding deeper levels, binding the compendium of the interrelated inconsistencies of existence under the pretext of its own Ignorant to Conscious cycle. From the self-satisfaction of the Ego to the voluntary surrender of the self to the collective All. The cyclic transitions from Death to Birth and back again as Life goes on seamless, digging the fluidity of its bed regardless of the Valley of Idea. The qualitative difference of the will, the choice, the conscious or unconscious mapping of the voyage to the unknown. The fear abandonment of the Shadow toward the Ideal. Conclusively, is the semantic reference that concerns all of us as the Aquam Levi perhaps consists our oldest memory and the Utopia is womb of all Hope.

Elias Kotzias uses various compositional techniques from tropic part-writing to noise and sound texture constructions. He believes that human feelings and incidents are accompanied by a specific sound mark or texture and are linked with archetype sounds. With his music, he is willing to emerge feelings and memories hidden in our subconscious.

Αγγελική Ταλαμάγκα