Μήπως τελικά το timing είναι ένας μύθος; Μάλλον ναι! Ο συγχρονισμός δεν επιτυγχάνεται λόγω μιας τυχαίας συγκυρίας, αλλά εξαιτίας της ύπαρξης συγκεκριμένων λόγων. Σαν κάτι να κόχλαζε μια συγκεκριμένη στιγμή και ένα συγκεκριμένο άτομο αναζητούσε υποσυνείδητα αυτό που θα τον βοηθούσε να το βγάλει προς τα έξω. Οπότε, την επόμενη φορά που θα ακούσετε κάτι και θα αναλογιστείτε πόσο ταιριάζει με αυτό που νιώθετε εκείνη τη στιγμή, θα ξέρετε.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το άλμπουμ του Jean D.L., τον οποίο είχαμε γνωρίσει προ διετίας με το άλμπουμ που είχε βγάλει στη Gizeh μαζί με την Julia Kent. Το Forays κυκλοφόρησε τον Απρίλη, ενώ είχαμε μπει για τα καλά στην εποχή της πανδημίας, και απηχεί μουσικά όλη αυτή την ερήμωση που ζούμε γύρω μας. Μια σειρά ambient μενουέτων διανθίζουν το μισάωρο αυτό δίσκο και αυτή η αίσθηση ότι γράφτηκαν με αυθόρμητο και σπιτικό τρόπο του δίνουν μια σπάνια γοητεία, αντί να το κάνουν να ηχεί πλαδαρό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι σειρήνες από τον δρόμο, που διαπερνούν και χρωματίζουν το “Neighborhood”, όπως και οι cut-up λέξεις του Lee Ranaldo στο “Daydreaming”, που τραβάνε την προσοχή για όσο διαρκούν. Σίγουρα έχουμε ανάγκη αυτές τις μέρες νέα μουσική, αλλά μάλλον και η νέα μουσική, όπως αυτή εδώ, είχε ανάγκη τέτοιου είδους μέρες για να ταιριάξει μαζί τους απόλυτα.

---

Is timing a myth? Yes, I guess! Synchronization doesn’t come as random coincidence, but as a result of specific reasons. Like something boiling inside a certain person who was searching subconsciously the element that would help him let it out. So, next time you’ll listen to an album and you’ll think about how much it suits your feelings at that time, you’ll know.

That exactly occurs with the new Jean D.L.’s album, who we met two years ago through his collaboration album with Julia Kent in Gizeh records. Forays was released in April, in the middle of the pandemic era, and it represents musically all the desolation in which we’re living. A series of ambient menuets interlards this 30min album and the sense that the tracks were written in a homemade and spontaneous way makes it sound rarely charming rather than blant. Explicit examples are the sirens from the street penetrating and colouring “Neighborhood” and the cut-up words of Lee Ranaldo in “Daydreaming” that catch our attention for as long as they last. Surely we need new music these days, but maybe also new music like this one needed this kind of days so as to match with them in a perfect way.

Bob Coltrane/Μπάμπης Κολτράνης