Ευκαιρία δοθείσης και της συνεχιζόμενης καραντίνας να δούμε μία συναυλία που δόθηκε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, το μακρινό 1977. Ένα πανκ πάρτι-ωδή στα ορμέμφυτα του διάχυτου εφηβικού αυθορμητισμού μας έλαβε χώρα στο London Rainbow Theatre. Αποθέωσε την ουτοπική αυθεντικότητα της απλότητας και του λιτού αυτοσεβασμού που χωρίς καμία επίδειξη, ξέφυγε από τον έλεγχο και συνάντησε εμάς και τον διπλανό μας. Πέρα από εγωιστικές «φόρμες» και φωνάζοντας το σύνθημα μας, εκείνο το “Gabba Gabba Hey” που μας ένωνε.

Το αρχέτυπο της πανκ ροκ μπάντας/συμμορίας (back from the grave!) των «τεσσάρων σωματοφυλάκων» Joey, Dee Dee, Johnny και Tommy, που απευθύνθηκε στους νέους μιας εποχής που δεν ήθελε να έχουν σχέση με τις βαθύτερες έννοιες λέξεων όπως προδοσία ή φθορά και όλα έμοιαζαν να είναι ανοιχτά.

Rock and roll εκδοχή που δεν αναλώθηκε στην υπερβολική βιρτουοζιτέ ανάλυση και κουράστηκε στο τέλος με τον εαυτό της και τις αντιφάσεις. Μόνο με ελαφρά και ξέγνοιαστη υποψία δίλεπτου τραγουδιού απέναντι στο χρόνο που (κατασκευάστηκε για να) παγιδεύει σε αφαιρέσεις, στεγανά και αδιέξοδα. Έχοντας και εκείνη την ζωτικότητα και την ενέργεια του άφθαρτου και άνοσου νεολαίου στο τσεπάκι της. Μια γρήγορη ματιά στο κοινό και στη μπάντα συνηγορεί σε αυτό.

Μέρες που είναι, καλό είναι όμως να παρατηρούμε -εκτός των άλλων- και τις «ανθρωπολογικές» διαφορές στις ατομικές φιγούρες, στα συλλογικά πρότυπα, με τα attitudes, τις συμπεριφορές κ.λπ. “παλαιότερων ανθρώπων” για τη μετά καραντίνας εποχή που ανατέλλει.

Για την ιστορία, The Rezillos και Generation X έπαιξαν πιο πριν και το live των Ramones κυκλοφόρησε μετά από 1 ½ – 2 χρόνια με τον τίτλο It’s Alive (παρμένο όνομα από την ταινία τρόμου του 1974) σε διπλό άλμπουμ.

NIKOPOL