Τι κάνει τα ‘90s τόσο διαφορετικά και τόσο γεμάτα από σπουδαία μουσική; Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα έχουν πολλά να πουν. Αυτό, όμως, που είναι αδιαμφισβήτητο είναι ότι η συγκεκριμένη δεκαετία ήταν μια φυσική συνέχεια της προηγούμενης, όπου το underground και οι μικρού βεληνεκούς σκηνές ανά τον κόσμο έθεσαν τις βάσεις για να βγουν μετέπειτα μπάντες που δικαίως (σε μεγάλο βαθμό) θεωρούνται πλέον κλασικές. Οι New Bomb Turks ποτέ δε θεωρήθηκαν κλασικοί, ούτε θρύλοι κανενός, αλλά έχουν αυτή την πάστα που τους κάνει να ξεχωρίζουν όχι μόνο στη σκηνή του Ohio, από όπου ξεκίνησαν, αλλά και από όλα τα garage “κάτι” συγκροτήματα που έπιασαν τότε τον ήχο αυτό, από τα οποία ορισμένα έπιασαν και την “καλή” εμπορικά μιλώντας.

Πανέξυπνοι στίχοι, σφιχτό δέσιμο ως μπάντα, ένα παραπάνω τσίτωμα πάνω στο πατροπαράδοτο rock n’ roll, μια παραπάνω δόση τρέλας στον τραγουδιστή, ένα κορυφαίο ντεμπούτο και μια πλούσια δισκογραφία στη συνέχεια, με όλα αυτά να αποτυπώνονται στη συγκεκριμένη συναυλία, που κλείνει, θα λέγαμε, όχι μόνο τα χρόνια που ήταν φουλ ενεργοί αλλά και μια ολόκληρη εποχή. Ότι έχει περάσει αυτή η εποχή, δεν σημαίνει ότι δεν αξίζει να τη θυμόμαστε αραιά και που. Οπότε… No heroes, no leaders, no artists, no gods/ I’m a worker, you’re a worker/ Wouldn’t you like to be a worker too?

Μπάμπης Κολτράνης