Υπάρχουν δίσκοι παράταιροι κι όμως, όμορφοι! Ανάμεσα στο σωρό δεν κάνουν τη διαφορά, αλλά είναι διαφορετικοί παραπέμποντας σε κάτι παρελθοντικό, ενίοτε νοσταλγικό ως και σπαρακτικό, με την κατεύθυνση προς τα μέσα της σιωπής κι όχι προς τα έξω του θορύβου. Ο Mark Nelson με τους Labradford, εξάλλου, πάντα αυτό έκανε. Σμίλευε ήχους, μελωδίες και ατμόσφαιρες, που δεν σε καθήλωναν με τη μια, αλλά σε κέρδιζαν πόντο-πόντο σε συνεργασία με το πέρασμα του χρόνου.

“Όχι άλλες πρωτοπορίες” είναι πλέον το σύνθημα του και σε μια δεκαετία που δύσκολα κάτι ξεχώριζε, αν δεν κουβαλούσε κάτι νεωτεριστικό, κατάφερε να μη χαθεί στην άλλη άκρη του παλιομοδίτικου. Είναι φολκ ο νέος του δίσκος; Μήπως είναι ουσιαστικά ambient απλώς με φωνή και κιθάρα; Το σίγουρο είναι ότι δε λείπουν οι γλυκές αποχρώσεις των καθαρών μελωδιών, καθώς ακούγοντας τες αναδύεται η αίσθηση ότι όλα είναι ακίνητα κι όμως ταυτόχρονα κινούνται· αργά, αλλά γοητευτικά στις αισθήσεις.

---

There are albums that sound discrepant but are still nice! They don’t make a difference, yet they are different as they refer to the past, sometimes wistfully, sometimes in a heartbreaking way, in a silent direction towards inside and not a loud one towards outside. Mark Nelson with Labradford has always done that. He shaped sounds, melodies and atmosphere that didn’t engross you immediately but won you over little by little as time went by.

“No more innovations” is his current slogan and during a decade that anything not modernistic was hardly distinguishing he managed not to be lost in the other side of old-fashioned. Is his record folk? Is it maybe essentially ambient just with vocals accompanied by a single guitar? Certainly the sweet shades of plain melodies are not missing, since while you listen to them a feeling that everything is motionless but still moving is surfaced; slowly but appealing to all senses.

Μπάμπης Κολτράνης/ Bob Coltrane