Δέκα χρόνια μουσικής ύπαρξης μετρούν οι Δανοί Iceage. Προσωπικά, μου ήταν παντελώς άγνωστοι ως τώρα. Το τελευταίο τους άλμπουμ, τυχαία και καθυστερημένα έπεσε στην αντίληψή μου και με έκανε να απορήσω, πως είναι δυνατόν να μου έχουν ξεφύγει αυτοί οι τύποι. Το Beyondless είναι το 4ο LP της μπάντας, κυκλοφόρησε μέσα στο 2018 και τα τραγούδια του album παρουσιάστηκαν ένα – ένα, σταδιακά μέσα σε τέσσερις μήνες.

Στο δια ταύτα, έχουμε να κάνουμε με τέσσερις νέους ανθρώπους που εδώ μας παρουσιάζουν μια πολύ φρέσκια δουλειά. Καταπιάνονται με διάφορα μουσικά είδη το punk, post punk, jazz, pop, κάτι που δεν είναι ούτε απλό ούτε εύκολο να συνταιριαστεί και να παρουσιαστεί με τέτοιο τρόπο που να είναι -το λιγότερο- αρεστός σε κάθε ακροατή/τρια.

Γενικά, μιλάμε για μια ποικιλία ήχων που δεν σε κάνει να βαριέσαι ούτε λεπτό μιας και το στοιχείο της έκπληξης είναι εμφανές στο Beyondless (ο τίτλος του album προέρχεται από τη νουβέλα Worstward Ho του Samuel Beckett), γιατί εκεί που περιμένεις -ενδεχομένως- να ακούσεις μια συγκεκριμένη μελωδία, εκεί ακριβώς, σου σκάει κάτι διαφορετικό. Ορισμένες φορές οι καλλιτέχνες δεν τολμούν να υπερβούν τις πεπατημένες και συνήθεις μουσικές τους οδούς διανθίζοντάς τες με νέα στοιχεία, φοβούμενοι την αποδοχή που μπορεί να έχει η δημιουργία τους και έτσι προτιμούν να διατηρήσουν το γνώριμο προσωπικό τους ύφος και στυλ. Ε λοιπόν, οι Iceage δεν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Κάνουν μίξεις, συνθέτουν, «παίζουν» με μουσικά είδη και ήχους και το αποτέλεσμα σε συνεπαίρνει αδιαμφισβήτητα.

Σαξόφωνα, τρομπέτες και τρομπόνια, βιολιά και πιάνο, μαζί με τις ηλεκτρικές κιθάρες, το μπάσο και τα ντραμς συνθέτουν μελωδίες που παίζουν σε μεγάλη γκάμα από σοβαρές και ατμοσφαιρικές έως παιχνιδιάρικες συνθέσεις, όπως στο “Thieves like us”. “Showtime” μας λένε και νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε καμπαρέ, περιμένοντας να δεις το μπαλέτο να χορεύει στο ρυθμό του can- can. Αντίθετα, στο “Cath it” που επέλεξαν να μας παρουσιάσουν ως πρώτο δείγμα της δουλειάς τους υπάρχει μια σκοταδιστική ατμόσφαιρα, με εναλλαγή ήρεμης μελωδίας και έντασης. Το “Pain Killer” με vintage αισθητική, που θυμίζει δεκαετία του ’60, δοσμένη με μια φρέσκια ματιά στην pop αισθητική και όλο αυτό εντείνεται από τη συνεργασία στα φωνητικά με τη Sky Ferreira. Άλλωστε, ο τραγουδιστής Rønnenfelt έχει δηλώσει πως «ένα μέρος του εαυτού μου θέλει να είναι pop star».

Είναι ωραίο τελικά να εκπλήσσεσαι από την δημιουργικότητα και την ευφάνταστη παρουσίαση νέων μουσικών, με τη φρεσκάδα που τις διαπνέει και την καλή διάθεση που σου προκαλούν ακούγοντάς τες.

Sylvia Ioannou