Στις επιστήμες ο πειραματισμός αφορά την ανακάλυψη νέων πεδίων, ανεξερεύνητων ως εκείνη τη στιγμή, που προσφέρονται για διερεύνηση και την άρση των ορίων. Στον καλλιτεχνικό-μουσικό χώρο, πειραματική διάθεση των δημιουργών θα μπορούσε να νοηθεί καθετί που προκύπτει από αυτήν την άρση των μουσικών και ηχητικών δεδομένων.

Ορισμένοι μουσικοί υποστηρίζουν ακριβώς αυτό, πως, προκειμένου να θεωρηθεί το δημιούργημά τους μέρος του ακραίου ήχου και της extreme μουσικής σκηνής, θα πρέπει πρωτίστως να περάσει από τα μονοπάτια του πειραματισμού. Δηλαδή, μέσα από μια δοκιμασία κατά την οποία αντιμετωπίζεται μια κατάσταση με έναν ορισμένο –διαφορετικό από τον συνηθισμένο– τρόπο, χωρίς να είναι εκ των προτέρων γνωστό ή εμφανές το τελικό αποτέλεσμα.

Ειδικότερα, ο black metal χώρος διακρίνεται από την υπεροχή του πειραματισμού. Και οι Bosse-de-Nage ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία καλλιτεχνών που δεν διστάζουν να εξερευνήσουν νέους τρόπους έκφρασης. Εκπρόσωποι της blackgaze σκηνής, με στοιχεία black metal & shoegaze, κινούνται με ακρίβεια ανάμεσα στην οργή, την κραυγή και στις εμβόλιμες ήρεμες στιγμές του νέου τους άλμπουμ Further Still. Η δουλειά τους είναι αποτέλεσμα μιας συλλογικής και με όρους ισοτιμίας δημιουργικής διαδικασίας, στην οποία δείχνουν να μην περιορίζονται, αλλά να διευρύνονται μουσικά, συμπληρώνοντας τις ηχητικές τους καταθέσεις με στίχους επηρεασμένους από λογοτέχνες, όπως ο Kafka και ο Borges.

Η μελωδία είναι τόσο ευδιάκριτη στα 9 τραγούδια του δίσκου όσο και η εκρηκτική απόγνωση και η ένταση που τον διαπνέει. Ήρεμη έναρξη στα πρώτα δευτερόλεπτα, κάτι σαν τη νηνεμία πριν την καταιγίδα στο “Τhe Trench”, με εκρηκτική συνέχεια, ώστε να καταλάβεις τι πρόκειται να επακολουθήσει. Βαθιά, οργισμένα φωνητικά, με μια μελωδικότητα που δεν περνά απαρατήρητη από τον ακροατή. Το “Listless” είναι γεμάτο με συναίσθημα, οργή και λύπη. Το “My Shroud” αναφέρεται σε αυτό το αδιόρατο και αόρατο –από τους γύρω μας αλλά και από εμάς τους ίδιους– ένδυμα ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και “σύντροφό” μας από την αρχή ως το τέλος της. Ενώ στο “Dolorous Interlude” νιώθεις σαν να θέλησε η ίδια η μπάντα να κάνει ένα μελωδικό διάλειμμα, μια ανάπαυλα από τον πόνο και την οργή που ως εκείνη τη στιγμή ξεχύνεται από κάθε νότα και κάθε κραυγή που ακούγεται στον δίσκο.

Τα μέλη της μπάντας δηλώνουν πως για εκείνους το black metal αποτελεί την έκφραση της εξερεύνησης των πιο σκοτεινών πλευρών του φάσματος που εκτείνεται μεταξύ ζωής και θανάτου, σε αντιδιαστολή με τις θετικές πλευρές της ζωής που δεν αποτελούν ούτε πόλο έλξης ούτε πηγή έμπνευσης. Με ευδιάκριτη διάθεση να ξεφύγουν από τις νόρμες που επιτάσσει το μουσικό είδος που υπηρετούν και οι οποίες θα εξασφάλιζαν ευθύς εξαρχής τη δημοτικότητά τους, μας παρουσιάζουν τα αποτελέσματα της πειραματικής τους εξερεύνησης και του επιθετικού τους θορύβου στο Further Still. Ας τους ακούσουμε προσεκτικά.

When it comes to science, experimentation involves the discovery of new, unexplored fields, available for exploration and boundaries obviation. When it comes to art/music, experimentation could be understood as every creation derived from this very removal of the musical and sonic data, as an expression of the experimental mood of its creators.

Some musicians argue exactly that, in order for their creation to be part of the extreme sound and extreme music scene, they must firstly go through experimental paths. Meaning, go through a situation which is treated in a certain – different from the usual – way, without knowing the final result.

In particular, black metal is distinguished by the superiority of experimentation. And Bosse-de-Nage don’ t hesitate to explore new ways of expressing themselves. As representatives of the blackgaze scene, with black metal and shoegaze elements, they move precisely between the rage, the scream and the inertial quiet moments of their new album Further Still. Their work is the result of a collective process in which they show that they are willing to expand musically, completing their sounds with lyrics influenced by writers, such as Kafka and Borges.

The melody is so distinct in all 9 songs of the album, as well as the explosive despair and the intensity within. There is a tranquil start for a few seconds, something like the calm before the storm in “The Trench” with an explosive follow-up, so that you will get the idea of what comes next. Deep, angry vocals, with a melodiousness that can’t be unnoticed by the listener. “Listless” is full of emotion, rage and sadness. “My Shroud” refers to an invisible coverall as an integral part of our life, from the beginning to the end, while on “Dolorous Interlude” you feel like the band itself wants to make a melodic break, a pause from the pain and anger expressed through each note and each cry on the album.

The band members claim that for them black metal is the expression of exploring the darkest aspects of the spectrum that are extended between life and death, opposed to the positive aspects of life that are neither a pole of attraction nor a source of inspiration for them. With an obvioud intention to escape from the music norms of the genre they play – which would guarantee them popularity from the beginning –, they present the results of their experimental exploration and aggressive noise at Further Still. Let’s listen to them carefully.

Sylvia Ioannou