Η κακή μουσική είναι κουραστική. Η καλή; Το να τη χαρακτηρίσεις ξεκούραστη ή χαλαρωτική ακούγεται κάπως μονοδιάστατο, αν και μια βάση την έχει η συγκεκριμένη σκέψη. Αν μη τι άλλο, όταν όλα σού ακούγονται αρμονικά με τον δικό τους τρόπο σε μια σύνθεση, γεννιέται μια εγκεφαλική νιρβάνα. Στην περίπτωση του ντεμπούτου του Εδεσσαίου Pollux Rose, αυτή η αίσθηση της ξεκούρασης βγαίνει από όλους τους πόρους του cd. Όχι με την έννοια ότι ακούμε κάτι ανάλαφρο σε αυτό, αλλά ότι όλα είναι καμωμένα εύστοχα.

Επιτέλους έχουμε ένα ημεδαπό άλμπουμ ηλεκτρονικής μουσικής που διαθέτει μια σύγχρονη και προσεγμένη παραγωγή χωρίς να κλίνει προς μια απόλυτη γυαλάδα του ήχου. Υπάρχει, δηλαδή, αυτή η βρομιά σε ικανοποιητικό βαθμό ώστε να βγαίνει μια κλασική αντίληψη περί IDM (intelligent dance music) στο βάθος. Αυτή υπογραμμίζεται κι από την uptempo (έως και techno) διάθεση που οδηγεί σε μια ανάβλυση μιας αναπάντεχης ενέργειας. Χαρακτηριστικά, στο “Meadows” και “What Are We Gonna Do, Largo?” στήνεται μια άρτια βάση και το κάθε σημείο που προστίθεται στην πορεία φαντάζει σαν να υπήρχε από πάντα και απλώς περίμενε τον δημιουργό του για να το τοποθετήσει στο σωστό σημείο.

Δεν είναι βέβαια θέμα σωστού ή λάθους, γιατί η αίσθηση ότι σ’ αρέσει κάτι δεν στηρίζεται σε κανόνες, αλλά στην ευχαρίστηση των πολλαπλών ακροάσεων, ή καλύτερα συναντήσεων μαζί του. Εδώ, το Daisy περνά το τεστ, αποδεικνύοντας τον τρόπο να αφήνεις υποσχέσεις, χωρίς το πρώτο σου βήμα να υπολείπεται σε κάτι ώστε να χαρακτηριστεί αξιόλογο. Ακόμη και το προσεγμένο artwork του συνηγορεί σε αυτό!

Μπάμπης Κολτράνης