Οι δίσκοι δεν χωρίζονται σε καλούς και κακούς, μιας και με αυτόν τον τρόπο θα έχαναν το νόημα όχι μόνο οι λέξεις για να τους περιγράψεις, αλλά και το ίδιο το περιεχόμενό τους. Αυτό εξάλλου που μας μένει στο τέλος κάθε δύσκολης ημέρας/βδομάδας/χρονιάς/περιόδου που δεν χωρά σε κανένα ημερολόγιο είναι να βρούμε όχι ένα απλώς καλό άλμπουμ για την ίαση των όποιων παθήσεων που μας ξέμειναν στην πορεία, αλλά κάτι που στην αρχή να στερεύει τη γλώσσα για να το ορίσει και μετέπειτα η ίδια να πνίγεται, τρέχοντας να προλάβει τις σκέψεις που αυτό σου γεννά!

Το νέο άλμπουμ των τύπων αυτών από το New Jersey, που κυριολεκτικά ήρθε από το πουθενά (βλ. την ξηρασία νέων αξιόλογων σχημάτων από γνωστά και ιστορικά hc label όπως η E.V.), είναι από αυτά που εύχεσαι να συναντήσεις τέτοιες περιόδους για να βγει το καλοκαίρι! Είτε το ακούσεις προσεκτικά είτε απρόσεκτα, νιώθεις μια γήινη δύναμη να σαρώνει τα πάντα σαν να ήσουν εσύ που την εκφράζεις. Πάει πολύς καιρός που στον τομέα της αισθητικής συνοχής ενός δίσκου έχουμε τόσο υψηλού επιπέδου αλληλένδετα στοιχεία, ξεκινώντας από τον τίτλο του άλμπουμ, το εξώφυλλο, τον ορυμαγδό των απίστευτα καλογραμμένων συνθέσεων και πιστευτά ειλικρινών στίχων (για να μη μιλήσουμε για τα δύο αφοπλιστικά βιντεοκλίπ)! Η όλη μουσική θυμίζει το τέντωμα πριν το σπάσιμο, όχι μόνο ως προς το σύνολο του υλικού με βάση και το ήπιο ξεκίνημά του, ούτε κρίνοντας ορισμένες εξαιρετικές συνθέσεις που η αρχή τους είναι καθόλα ώριμη, αλλά ακόμη και με βάση ασήμαντα “χτυπήματα” ή περάσματα που συμπυκνώνουν τη συνολική ιδέα του δίσκου. Αυτήν που αναφέρεται στο πώς να αντιταχθούμε στη σκληρή καθημερινότητα των άλλων και τη δική μας. Τα όρια εξάλλου των δύο πλευρών εξαϋλώνονται, καθώς τα τραγούδια, αν και μιλάνε κυρίως για τ@ν δίπλα, είναι σαν να μιλάνε σε πρώτο πρόσωπο ή μάλλον σε όλα τα πρόσωπα!

Επικίνδυνες μελωδίες που ξεπερνούν την πεπατημένη του _ (βάλτε όποια ταμπέλα θέλετε, έτσι κι αλλιώς δεν έχουν σημασία), κοφτεροί στίχοι που εμβαθύνουν ποιητικά στο θέμα της απόγνωσης, περίεργα κοιτάγματα σε αόρατους καθρέφτες και ένα θανατηφόρο φίδι που αλλάζει χρώματα,κινούμενο αργά στα αυλάκια ενός κουρασμένου εγκεφάλου. Αυτό είναι το We Are Alive… και είμαι σίγουρος ότι η ίδια η μπάντα κατάλαβε ηχογραφώντας το πόσα βήματα μπροστά έκανε σε σχέση με το προηγούμενο υλικό της. Αυτή η συναίσθηση δίνει μια σιγουριά όχι μόνο στα παιξίματα των μουσικών, αλλά πρωτίστως στη φωνή του τραγουδιστή, που όπως και να πει τους στίχους, με μελωδικό ή/και βίαιο ή/και τρυφερό τρόπο, αυτό που προσφέρει είναι αγνό συναίσθημα. Σκληρό κι όμως σωτήριο!

Μπάμπης Κολτράνης