• Δεν βρίσκω λόγο να γράψω κατεβατό για έναν δίσκο που έχεις ήδη ακούσει ή διαβάσει εκτεταμένα γι’ αυτόν. Αν το έκανα πάντως, θα ειρωνευόμουν τον εαυτό μου που τόλμησα να μη μου αρέσει αρχικά και θα επιχειρηματολογούσα υπέρ της άποψης ότι το Eat The Elephant των A Perfect Circle εμπεριέχει τις κορυφαίες ερμηνείες της καριέρας του Maynard Keenan. Σαν το καλό κρασί που παλιώνει.
• Οι Amorphis παραδίδουν με το Queen Of Time άλλο ένα συμπαθητικό δισκάκι, εξαργυρώνοντας ακόμα τους 2-3 εξαιρετικούς δίσκους που έβγαλαν πριν από 25 και βάλε χρόνια. Μου φαίνεται αστείο ότι κάποιοι το αποθεώνουν, αλλά τέλος πάντων παίρνει βαθμό πάνω από τη βάση.
• Οι Dream the Electric Sleep είναι μπάντα-διαμάντι και για κάποιο ανεξήγητο λόγο το εξαιρετικής ποιότητας prog-ίζον hard rock τους παραμένει underground. Το The Giant’s Newground αποτελεί το πρώτο τους, ανέκδοτο άλμπουμ (πίσω από το 2008), το οποίο κυκλοφορούν τώρα με μεράκι. Αν θες να τους γνωρίσεις, ξεκίνα με το Heretics.
• Πλούσιο heavy rock από τους Βρετανούς The Fierce and The Dead. Το The Euphoric έχει stoner, ψυχεδελικές και προοδευτικές πινελιές και ωραία, γεμάτα grooves. Τους έχω δει και live και σας εγγυώμαι ότι είναι μπάντα για μπίρες, για πολλές μπίρες.
• Το punk/rock n roll των Hank Wood and the Hammerheads είναι τόσο cool, τόσο τσαμπουκαλεμένο, sexy και αναιδές που δεν μπορώ να το πιστέψω. Τα 22 λεπτά του ομώνυμου τρίτου LP των Νεοϋορκέζων σε κουνάνε τόσο άσχημα –όπως και η απίθανη ρυθμική αγωγή του θεούλη τραγουδιστή– που αν έχω την ίδια άποψη σε έναν μήνα, τους βλέπω να μπαίνουν στη λίστα ενός κατά τ’ άλλα fan του progressive!
• Παλαιάς κοπής μα ψιλοφρέσκιας αισθητικής extreme techno metal από τους Καλιφορνέζους Howling Sycamore, με μέλη-συνεργάτες από Watchtower, Ephel Duath, Necrophagist, Yakuza και δεν συμμαζεύεται. Οι λάτρεις του είδους προσκυνούν ήδη, οι υπόλοιποι δεν θα κουνήσουν βλέφαρο. Πολύ καλό το ομότιτλο άλμπουμ τους, αν και δεν μοιάζουν πολύ, τους τοποθετώ μόνο λίγο κάτω από Vektor.
• Ο κακός χαμός με το Prequelle των Ghost, πόλεμος, πάθος, διαξιφισμοί. Ψυχραιμία. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Αξιοπρεπής μπάντα, με αύρα και αυτοπεποίθηση, μουσική χιλιοακουσμένη. Ούτε τραγικοί, ούτε οι νέοι θεοί του metal. Σίγουρα πάντως οι βασιλιάδες του marketing.
• Αν δεν ήταν οι παραπάνω εκ Νέας Υόρκης, θα τολμούσα να ισχυριστώ ότι ο φετινός rock ’n’ roll δίσκος της χρονιάς θα έβγαινε από την Ελλαδίτσα. Οι The Last Drive είναι αρρώστια τέλος πάντων και η μόνη ελληνική μπάντα (μαζί με τους Rotting Christ) που τους συγχωρείται και η μετριότατη αγγλική προφορά. Ευθύτητα, αλητεία, ψυχή, λιτές μα ψαρωτικές συνθέσεις και ο ύμνος “Always the sun”. Ο λύκος κι αν εγέρασε…
• Λίγες φορές στη ζωή μου έχω τσακωθεί τόσο με δίσκο όσο με το Banished Heart των Αμερικανών Oceans of Slumber. Έχεις μια από τις καλύτερες τραγουδίστριες του σκληρού ήχου σήμερα (Cammie Gilbert) και το ταλέντο να φτιάξεις αριστουργήματα και τελικά σπαταλάς τον μισό δίσκο με ανούσια brutal φωνητικά και περιττά extreme μέρη. Σας παρακαλώ, ελάτε στα συγκαλά σας για να γράψετε ιστορία.
• Οι Αμερικάνοι Rivers of Nihil με το τρίτο τους άλμπουμ Where owls know my name ταράζουν για τα καλά τα νερά του τεχνικού και προοδευτικού death metal, αποσπώντας από παντού διθυράμβους. Όχι κάτι πραγματικά ανανεωτικό ή καινοτόμο, αναγνωρίζω όμως ότι κουβαλούν πραγματικά έναν φρέσκο αέρα και μια ορμή.

Αντώνης Καλαμούτσος