Έξω έχει ησυχία, μέσα νέκρα. Λείπουν όλοι. Κοιτάζω τα φθαρμένα έπιπλα, που όλως περιέργως ποτέ δεν χαλάνε. Ίδιες σκιές, ρούχα με ναφθαλίνη και πακέτα με ξεχασμένα πράγματα στέκουν σαν να πιστεύουν ότι θα μείνουν για πάντα εκεί. Γυρνώ προς τον τοίχο απέναντι από τον καθρέφτη. Εκεί στέκει η παλιά βιβλιοθήκη για δεκαετίες. Την κοιτάζω και ψάχνω τα ράφια της. Το χέρι ακολουθεί τη ματιά. Παύση. Γνωστός ο τίτλος και ο συγγραφέας, αλλά το εξώφυλλο έχει σχεδόν διαλυθεί. Ευτυχώς οι σελίδες κρατιούνται μια χαρά. Σκαλίζω τον πρόλογο όρθιος και συνεχίζω να διαβάζω, τώρα με μεγαλύτερη προσοχή, τα πρώτα κεφάλαια καθισμένος πρόχειρα κάπου. Παρακολουθώ μια πλοκή που φέρνει στον νου τον κόσμο που ζω, ενώ το βιβλίο έχει γραφτεί πριν από άπειρα χρόνια κάπου μακριά. Τα ερωτήματα των πρωταγωνιστών γίνονται και δικά μου. Οι σελίδες τρέχουν. Μια προφητική μεταφυσική ριζώνει στην τότε πραγματικότητα. Συμβολισμοί παράγουν στιγμές ζώσες. Φτάνω στο τέλος της ιστορίας. Ξεφυσάω και μετά από μια στιγμή παράλυσης επανατοποθετώ το βιβλίο στη θέση περίπου που το είχα βρει. Για κάποιες ώρες αυτό το σπίτι δεν μου ήταν τόσο παλιό και κρύο.

Μπάμπης Κολτράνης