Ποτέ δεν αντιλήφθηκα ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα όταν, σύμφωνα με τους fan, ένα γκρουπ “μαλακώνει’’, λες και η “σκληρότητα’’ είναι μονάδα μέτρησης της ποιότητας. Νόμιζα ότι αυτή η ηλίθια αντίληψη έχει μείνει πίσω στο 1994. Κι όμως συχνά πυκνά συναντάμε ξανά άλμπουμ που καταδικάζονται από αρκετούς με αντίστοιχες κατηγορίες. Οι πρώτες αντιδράσεις γύρω από το Malina κινήθηκαν από διάφορους από το χλιαρό έως και το ανάθεμα. Και όπως πάμπολλες φορές στο παρελθόν, η πραγματικότητα αποκαλύπτει σπουδαία, εξαίσια άλμπουμ, συχνά τα κορυφαία των “ξεπουλημένων’’ δημιουργών τους. Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι “μαλακότερος’’ ήχος σημαίνει ότι τα παιξίματα, οι ιδέες και οι ενορχηστρώσεις μιας μπάντας είναι περισσότερο εκτεθειμένα. Το πέμπτο full length των Νορβηγών prog rock/metallers αποτελεί το πέμπτο διαμάντι της δισκογραφίας τους. Ίσως και το λαμπρότερο.

 Η συνθετική λογική των Leprous βασίζεται στους ίδιους άξονες: στα κοφτά “σπαστικά’’ riff, το μηχανικό rhythm section, στα πλήκτρα που αντλούν από κλασικές έως electro επιρροές, και κυρίως στα μοναδικά σε ύφος κι έκφραση φωνητικά του Einar Soldberg. Εδώ όμως παρατηρούμε ότι η μπάντα εστιάζει σ’ έναν πιο ζεστό και ζωντανό ήχο, και κάτι από την παλιά τους τεχνοκρατική ψυχρότητα μοιάζει να ξεθωριάζει. Οι ιδιοφυείς και κρυστάλλινες φωνητικές γραμμές του Einar ήταν πάντα το highlight της μουσικής τους, στο Malina όμως το παλικάρι ξεπερνάει και τον εαυτό του. Με την εξαίρεση του βαριά soundtrack-ικού και κλασικότροπου “The last milestone’’ που κλείνει το άλμπουμ, οι υπόλοιπες 10 συνθέσεις πραγματικά σφάζονται για το ποια είναι η πιο κολλητική. Χωρίς υπερβολή, τα ίδια τα τραγούδια σε αναγκάζουν να τα βιώσεις/τραγουδήσεις πολύ περισσότερο από το να τα αναλύσεις στιλιστικά. Μιλάμε για αληθινό γλέντι μελωδικής ευφυΐας.

 Η αλήθεια είναι ότι το δραματικό αριστουργηματάκι που ονομάζεται “Bonneville’’ και ανοίγει απρόσμενα το άλμπουμ ακολουθείται από δύο ιδιαιτέρως radio friendly tracks (“Stuck’’, “From the flame’’), που χωρίς να είναι καθόλου μα καθόλου άσχημα, αρχικά σε κάνουν να φυλάς τα νώτα σου. Από εκεί κι έπειτα όμως το πράγμα απογειώνεται και δεν ξαναπατά ποτέ στο έδαφος. Δεν μπορώ να μην αναφέρω το μνημειώδες “Leashes’’, ένα από αυτά τα σπάνια τραγούδια που αποφασίζεις να το λες παντοτινό σου φίλο. Ή το κυριολεκτικά εκτυφλωτικό “Mirage’’, όπου η ερμηνεία του Einar μοιάζει ικανή να σηκώσει το βάρος σου. Τα falsetto του, ναι, είναι ισχυρότερα από τη βαρύτητα.

 Διανύουμε μια χρονιά όπου οι εξαιρετικοί προοδευτικοί δίσκοι σχηματίζουν διψήφιο αριθμό, είναι όμως οι Leprous πιθανότερο να κόψουν πρώτοι το νήμα στο είδος τους. Ο λόγος είναι ότι το prog rock τους μπορεί να είναι σύγχρονο αλλά και μεστό ταυτόχρονα, χωρίς να φλυαρεί, να παλιμπαιδίζει ή να πουλάει μούρη. Είναι κοφτό, στιβαρό και άμεσα κατανοητό. Αλλά περισσότερο απ’ όλα, γιατί, διάολε, έχει μόνο κομματάρες.

 Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους Leprous κι αν ποτέ θεωρηθούν ΟΙ κορυφαίοι. Η πορεία τους όμως είναι σταθερή κι ανοδική, κάθε δουλειά τους έχει τον δικό της χαρακτήρα και η έμπνευση δεν δείχνει ότι θα τους εγκαταλείψει. Όχι ακόμα. Σίγουρα όχι τώρα. Απολαύστε το Malina για το παρόν του, γι’ αυτό που είναι και για τίποτα άλλο. Δεν αποθεώνω, αλλά, να, πώς να το πω; Τραγουδάω μαζί του. Τραγουδήστε λίγο κι εσείς, ας μη γερνάμε ακόμα!

Αντώνης Καλαμούτσος