Μην έχοντας επαφή με το υποκείμενο της μουσικής των Soen, ο τίτλος και το εξώφυλλο αποδείχτηκαν κάπως παραπλανητικά. Τα δελτία τύπου επίσης θολώνουν την κατάσταση: η μπάντα επιλέγει να χτίσει επικοινωνία με το κοινό πάνω στην ατάκα “ το γκρουπ του πρώην ντράμερ των Opeth”. Δεν ξέρω αν κερδίζουν κλικ έτσι κι ούτε με ενδιαφέρει, είναι όμως βέβαιο ότι αδικούν τους εαυτούς τους. Αν ήμουν μάνατζερ, θα τους πρότεινα: “ ένα από τα ελάχιστα γκρουπ που κατέχουν την ξεχασμένη τέχνη του καλού ρεφρέν”. Ακολουθούν επεξηγήσεις.

Οι ομοιότητες με Opeth -παλιούς ή νέους- είναι ανεπαίσθητες. Περισσότερο θα έλεγα ότι το heavy prog τους αποπνέει μια “σουηδίλα” γενικώς και αορίστως, μια σοφιστικέ αίσθηση που κουλουριάζει μέσα στα τραγούδια κι είναι πανταχού παρούσα. Τα βασικά δομικά υλικά της μουσικής τους μοιάζουν όμως να είναι οι Tool – η εγκεφαλικότητα του rhythm section, τα σπειροειδή riffs κλπ – και οι ευαίσθητες, μελαγχολικές φωνητικές γραμμές του Steven Wilson. Ακριβώς οι ίδιες επιρροές δηλαδή με αμέτρητα ακόμα prog γκρουπ από το 2000 και μετά, σε μια μουσική κληρονομιά που περισσότερο μοιάζει με υποχρεωτική δικτατορία. Ήμουν έτοιμος να τους αγνοήσω παραδειγματικά μέχρι που μπήκε το ρεφρέν του “Sectarian”. Το δάχτυλο απομακρύνθηκε από το stop και ναι, δεν το ξαναπλησίασε για κάμποσες ακροάσεις. Το έντεχνο heavy rock τους είναι καλοστημένο, καλοπαιγμένο και χιλιοακουσμένο και είναι τελικά οι υπέροχες φωνητικές γραμμές του που κλέβουν την παράσταση και κρατάνε το επίπεδο ψηλά. Αξίζει εδώ να αναφερθεί ότι το ρεφρέν ως δομικό συστατικό κατακτήθηκε μέσα από μουσικές ζυμώσεις αιώνων, καταξιώθηκε από το κοινό και συχνά απαξιώνεται από “ ψαγμένους” μουσικόφιλους. Οι Soen απενοχοποιούν την απόλαυση ενός καλού ρεφρέν, αφού είναι μελωδικά και μελαγχολικά χωρίς να είναι cheesy ή ευτελή.

Προσωπικά αμφισβητώ τη βαρύτητα του όρου prog στην περίπτωση του Lykaia. Θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα heavy alternative rock δίσκο που προτιμάει να είναι σκεπτόμενος από αλήτης. Υπάρχουν σαφώς ξεσηκωτικά grooves και βαριά riffs, η φωνή του Joel Ekelof όμως παραμένοντας πάντα ήπια διατηρεί το άκουσμα σε intellectual αποχρώσεις. Μια διάσπαρτη δραματικότητα μπορεί επίσης να γίνει αντιληπτή χωρίς όμως να βαραίνει υπερβολικά τις συνθέσεις. Ότι λείπει από τους Soen σε ταυτότητα, περισσεύει σε συνθετική και στιλιστική ισορροπία. Και κομματάρες όπως το “ Jinn” ανταμείβουν και με το παραπάνω τον ακροατή που δεν βιάστηκε να απορρίψει…

Το καταστάλαγμα είναι ότι το Lykaia είναι ένας πολύ καλός και ολοκληρωμένος δίσκος που είναι εύκολο να αρέσει σε αρκετό κόσμο, από μουσικούς που καταθέτουν ψυχή και νου στο μοντέρνο rock τους. Σίγουρα προτεινόμενο στους φίλους τους είδους. Αν διαβάζουν λάτρεις της καινοτομίας, στην υποθετική ερώτηση αν δίνω πιθανότητες για κάποια μελλοντική, καλλιτεχνική υπέρβαση από τους Soen απαντώ με θράσος: καμία. Αυτό όμως δεν με εμποδίζει να μουρμουρίζω τις ρεφρενάρες τους, OK;

Αντώνης Καλαμούτσος