Avant-propos, μια προσωπική εξομολόγηση: εξαρχής θεωρούσα, κι εξακολουθώ να θεωρώ, τους Abske Fides ως μία από τις ελάχιστες πραγματικά ενδιαφέρουσες μπάντες του «σύγχρονου» doom metal. Σε μια εποχή όπου η σύνθεση και η εκτέλεση doom κομματιών έχει γίνει μανιέρα, οι Abske Fides έδειχναν μια ειλικρινή διάθεση για πειραματισμό, με την ορθή και πλήρη έννοια του όρου: πλήρη αξιοποίηση και εμπλουτισμός των δυνατοτήτων και των ορίων του ιδιώματος, τόσο από συνθετική, όσο και από εκτελεστική άποψη – αυτό που συχνά καλείται «στήσιμο» των κομματιών.

 Ωστόσο, λέγοντας αυτό, και ακριβώς λόγω του ενίοτε ασυνήθιστου χαρακτήρα των κομματιών τους, οι Abske Fides παρέμεναν μια ιδιαίτερα αξιόλογη, αλλά δύσκολη μπάντα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τον μουσικό χώρο στον οποίο κινούνται. Συν τοις άλλοις, μολονότι οι συνθέσεις τους είναι τολμηρές, έλειπε το στοιχείο εκείνο που πραγματικά θα τις αποτύπωνε στη μνήμη του ακροατή, που θα έκανε την επιθυμία ακρόασης των κομματιών ισχυρότερη – και συχνότερη. Ενδεχομένως η συνειδητοποίηση αυτής της έλλειψης να έδωσε το κίνητρο στη μπάντα να πραγματοποιήσει μερικές αλλαγές τόσο στη λογική των συνθέσεων, όσο και στο ευρύτερο modus operandi της.

 Το ATN, η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους μετά το ομώνυμο Abske Fides του 2012, είναι πολύ πιο ευθύ συνθετικά και ενορχηστρωτικά, και κινείται ξεκάθαρα στα πιο μεταλλικά και κλασικά κιθαριστικά στεγανά του doom metal. Τα παλιότερα black metal στοιχεία των Abske Fides έχουν περιοριστεί έως κάποιο βαθμό, ενώ όλος ο δίσκος διέπεται από μια πιο τυπική Funeral Doom λογική όσον αφορά την εξέλιξη και την σύνδεση των κομματιών. Η παραγωγή του O Sol Fulmina a Terra, επίσης, είναι στα ηχητικά χνάρια του παλιού death/black metal ήχου – αλλά αυτό μπορεί κάλλιστα να εκληφθεί ως βελτίωση σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές.

 Σε γενικές γραμμές, το O Sol Fulmina a Terra έχει μια τάση να αναδεικνύει τις επιρροές από τα κλασικά doom/death metal συγκροτήματα, όπως οι Paradise Lost, οι My Dying Bride, ίσως και οι Katatonia – και μιλάμε πάντοτε για τους δίσκους του προηγούμενου (ναι, ας το χωνέψουμε) αιώνα ∙ πράγμα που, με τη σειρά του, επιτρέπει στους Abske Fides να αναπληρώσουν το έλλειμμα που ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο: να γράψουν κομμάτια που πραγματικά μένουν στη μνήμη, και σε καλούν να τα ξανακούσεις.

 Ωστόσο, αυτό από μόνο του μαρτυρά πολύ περισσότερα, τόσο για τους Abske Fides, όσο και την ευρύτερη doom σκηνή ∙ και μολονότι το O Sol Fulmina a Terra είναι ένας πολύ αξιόλογος δίσκος, με πολύ καλές συνθέσεις την ίδια στιγμή, αποτελεί επίσης το προϊόν ενός συμβιβασμού, ίσως αναγκαίου, ίσως όχι ∙ αλλά, παρ’ όλα αυτά, δεν παύει να είναι συμβιβασμός.

ATM