Μία γυναικεία φιγούρα καθισμένη σε ένα γυμνό, αν κι όχι εντελώς άδειο δωμάτιο, με μια κιθάρα καθισμένη στα πόδια της και τα μακριά μαύρα μαλλιά της να κρύβουν κάθε υποψία έκφρασης στο πρόσωπό της – αυτή είναι η πρώτη εικόνα που αποκτάς για τη Marissa και στηρίζεται γερά στο γκόθικ-φολκ πρότυπο που έχει ως τώρα χτίσει για τον εαυτό της. Τα υπόλοιπα αφήνονται στη μουσική και τους τίτλους για να αποκαλυφθούν.

 Το Strangers απηχεί μία αποστασιοποίηση από το φολκ στοιχείο και –αντίστοιχα- μια εμβάθυνση στους ήπιους, μελαγχολικούς τόνους της γκόθικ κουλτούρας. Η αίσθηση αυτή εντείνεται αναπόφευκτα από τους ίδιους τους στίχους που μοιάζουν να απαρτίζουν μία καταγραφή απομάκρυνσης από άτομα άλλοτε πολύ κοντινά (People leaving faster than they come / In my life I remember none – “Katie I Know”). Όπου στο παρελθόν η διήγηση ήταν αφοσιωμένη στην απώλεια, πλέον φαίνεται να έχει επικρατήσει η επιφανειακή συμφιλίωση που προσφέρει ο χρόνος παρά τα υφέρποντα πάθη (Hungry is the ghost inside /And nothing seems to stop – “Hungry Is The Ghost”).

 Το ταξίδι στις ευαίσθητες αυτές περιοχές του μυαλού γίνεται με μια ανάσα, το άλμπουμ δεν προσφέρει περιττές ηχητικές εκπλήξεις. Η ίδια η φωνή της Nadler φροντίζει ώστε η μετάβαση από το ένα κομμάτι στο άλλο να γίνεται με τη λιγότερη δυνατή αποξένωση για να φτάσουμε ομαλά στην εξαΰλωση που κάθε τίμιος μηδενιστής οραματίζεται (Dissolve into the air/I am another body/In this town/I don’t care about anybody – “Dissolve”).

Βικτώρια