Υπάρχει ένα διακριτό τμήμα της φολκ μουσικής, το οποίο χαρακτηρίζεται από την απλούστατη δομή του (μουσικά και σκηνικά) και τη στιχουργική του αισθαντικότητα. Με λίγα λόγια, αυτό που χρειάζεται κανείς μία κιθάρα και έμπνευση από τη λιγότερο ευνοϊκή περίοδο της ζωής του.

Σε αυτή τη μουσική σκηνή συναντάται o Matt Elliott από όταν άφησε πίσω του τους The Third Eye Foundation. Ήδη από την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού του δίσκου The Mess We Made η πρόθεσή του να αφιερωθεί σε δραματικές αφηγήσεις κατεστραμμένων σχέσεων, άλυτων ενοχικών συνδρόμων, μονόδρομων συναισθημάτων είχε γίνει ξεκάθαρη. Το ίδιο μοτίβο ακολουθήθηκε και στην τριλογία Drinking Songs – Failing Songs – Howling Songs.

Η χρόνια πλέον συνεργασία του με τη γαλλική δισκογραφική εταιρία Ici d’ailleurs… τον βρίσκει με νέα δουλειά μες το 2016, το The Calm Before.  Έξι τραγούδια, η γνωστή χρονική ανισότητα μεταξύ τους και κοινός άξονας η μελαγχολική νότα τόσο στη φωνή του Elliott όσο και στη σύνθεση.

Τι έχει, λοιπόν, να προσφέρει το The Calm Before; Χωρίς να ισχυρίζεται κανείς ότι η πρωτοτυπία είναι αυτοσκοπός ή η επαναληψιμότητα καταδικαστέα, δύσκολα μπορούμε να παραβλέψουμε το ότι ο δίσκος ακούγεται σαν ένα διάλειμμα από την παλαιότερη τριλογία τραγουδιών. Και μάλιστα ένα διάλειμμα ολίγον τι ράθυμο και τεμπέλικο, μια που όταν για πολλοστή φορά τραγουδάς το «I only wanted to give you everything, but you don’t love me», έχεις πλέον ξεπεράσει τη φάση της αυτοκαταστροφής (Drinking Songs), της αυτομαστίγωσης (Failing Songs) και της αγανάκτησης (Howling Songs) για να περάσεις σε μία παραιτημένη συγκατάβαση, η οποία είναι μεν ήρεμη, αλλά όχι αρκετή.

Βικτώρια