Ξεφύσηξε δυνατά. Όλα ήταν έτοιμα για την τελευταία τους συναυλία. Ήταν σίγουρος πως το μέρος θα γέμιζε ασφυκτικά. Σίγουρος πως θα μαζευόντουσαν αρκετά λεφτά από τις εισπράξεις των εισιτηρίων για την οικονομική στήριξη της εστίας βοήθειας γυναικών της περιοχής του. Όλα ήταν τεντωμένα πάνω σε ένα αόρατο σκοινί.

Θα έβγαζε τους στίχους που είχε γράψει σε απόλυτη απομόνωση, για τελευταία φορά από το στόμα του. Το βάρος τους θα συγκρουόταν μέσα του εξαντλώντας τον. Τελικά η τελευταία φορά πονά για πάντα, όχι η πρώτη. Αυτή θα σ’ ακολουθεί για πάντα. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Μπάμπης Κολτράνης