Στα εντελώς ξαφνικά το shoegaze, η μουσική που γεννήθηκε για να εκφράσει τα εσώψυχα ντροπαλών νεανίων, επανήλθε τα τελευταία χρόνια στο προσκήνιο. Χαρακτηριστικά δύο σημαντικότατες μπάντες του είδους, οι My Bloody Valentine και οι Slowdive, με τις τελευταίες επανενώσεις τους είναι σαν να κερδίζουν τελικά το στοίχημα της ευρείας αναγνώρισης που έχαναν στην πρώτη τους περίοδο. Δίπλα τους ξεπηδάν αμέτρητες μπάντες από το πουθενά και το πιο περίεργο είναι πως αυτό το πουθενά τυχαίνει μερικές φορές να είναι οι punk/hardcore κύκλοι!

Ναι μεν, η αμερικάνικη έκδοση του συγκεκριμένου ήχου πίσω στα 90’s αντιπροσωπεύτηκε από την ισιωμένη θέαση των Swervedriver, αλλά τίποτα δεν πρόδιδε τότε πως θα οδηγούμασταν σε δίσκους όπως το φετινό των Nothing ή τούτο εδώ των Whirr, όπου ναι μεν η προαναφερόμενη παράδοση είναι παρούσα, αλλά την ίδια στιγμή και το hc υπόβαθρο είναι εμφανές. Ας αφήσουμε όμως τους πρώτους που σημειωτέον έβγαλαν το ντεμπούτο τους στην βαριά Relapse και ας επικεντρωθούμε στους Whirr, με τους οποίους μάλιστα μοιράζονται και ένα κοινό μέλος. Αυτοί λοιπόν συνεχίζουν ως κουαρτέτο, καθώς η θέση της τραγουδίστριας έμεινε κενή και την ανέλαβε ο ένας κιθαρίστας της μπάντας. Εκ πρώτης ακροάσεως το γεγονός αυτό μάλλον βοήθησε την μπάντα να βγάλει ένα πιο αιχμηρό μουσικό αποτέλεσμα.

Όχι πως ξεφεύγουν ηχητικά από το ντεμπούτο τους, την στιγμή μάλιστα που οι φωνές ακούγονται ακόμη πιο θολές από τότε. Για την ακρίβεια σχεδόν δεν βγάζεις τι λένε, πόσο μάλλον όταν οι παραμορφώσεις στο μπάσο και στην ρυθμική κιθάρα δίνουν μια αναζωογονητική ένταση. Συμβαίνει μάλιστα ο δίσκος να έχει έναν τέτοιο συμπαγή χαρακτήρα όπου ένα οποιοδήποτε κομμάτι του να μπορεί να αντιπροσωπεύσει επάξια το όλο σύνολο. Επίσης από το πρώτο μισό της εναρκτήριας σύνθεσης μπαίνεις στο όλο κλίμα του τι θα επακολουθήσει, αν και οι ταχύτητες που το χαρακτηρίζουν δεν επαναλαμβάνονται στην συνέχεια.

Πάντως θα πρέπει να σημειωθεί πως αυτό το κιθαριστικό νεφέλωμα θυμίζει γενικά το παρελθόν του είδους που προαναφέραμε, σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι θα έπρεπε. Η ευκολία θα λέγαμε της μουσικής γραφής είναι δεδομένη, καθώς προσθέτοντας μια ρυθμική βάση με ονειροπόλες μελωδίες, δύσκολα βγάζεις κάτι άστοχο. Ίσως να να φταίει ο συνδυασμός έντασης με τρυφερότητας που ιστορικά έχει αποδώσει σε άπειρες περιπτώσεις καρπούς. Οπότε μένει η ποιότητα των συνθέσεων και των μελωδιών τους για να αποδείξουν την αξία του δίσκου.

Ευτυχώς λοιπόν έχουμε οκτώ ισάξιες μονολεκτικές συνθέσεις που δεν επιτρέπουν σε καμιά στιγμή να θεωρήσουμε ότι αυτό που ακούμε είναι κάπως προχειροφτιαγμένο. Αυτό αποδεικνύεται ακούγοντας την σχεδόν επτάλεπτη μπαλάντα του δίσκου, η οποία αν και κυλά αργά, διαθέτει μια ανεπιτήδευτη γοητεία.Ίσως λοιπόν να έχουμε ένα album που δεν προορίζεται μόνο για τους φίλα προσκείμενους στον συγκεκριμένο ήχο.

Μπάμπης Κολτράνης