Αν τύχει και πιάνει το χέρι σου στο να σχεδιάζει το χέρι σου πρόσωπα ή σχήματα στο χαρτί, όλα στην αρχή φαίνονται μαγικά. Η έκφραση είναι ακόμη ανόθευτη από άνωθεν τεχνοτροπίες ή επαγγελματικά πλάνα και αυτό που βγαίνει αποτυπώνει πιστά σκέψεις και συναισθήματα. Έτσι ακριβώς συνέβη με την Maura Jasper που έτυχε να έχει φίλους τους Dinosaur Jr όταν αυτοί έκαναν τα πρώτα τους βήματα στην ανεξάρτητη μετά-punk αμερικάνικη σκηνή. Η ίδια λοιπόν στα μετεφηβικά/φοιτητικά της χρόνια σχεδίασε τα εξώφυλλα των πρώτων τριών κλασσικών δίσκων της μπάντας, συν αυτά των ep και 7ιντσών, κάνοντας πλέον το εικαστικό αυτό έργο να είναι άρρηκτα δεμένο με το περιεχόμενο που συνόδευε.

 

 

Προσέχοντας την χρονολογική σειρά των σχετικών δημιουργιών της, θα αντιληφθούμε εμφανείς αλλαγές στο πέρασμα του χρόνου. Πιο ανθρωποκεντρικοί σχεδιασμοί με θολό/ονειρικό περιεχόμενο αφήνουν την θέση τους σε έντονα χρωματισμένες εικόνες με πιο σαφή θεματικό προσανατολισμό. Σε όλα όμως τα σχέδια υπάρχει το στοιχείο του μη αναμενόμενου και φυσικά όλα ταιριάζουν απόλυτα με το ύφος και την μετάλλαξη του ήχου της μπάντας, καθώς αυτή κέρδιζε ολοένα και πιο ευρεία απήχηση, κινούμενη ολοένα και σε πιο στρωτά μουσικά μονοπάτια.

 

 

Η Maura μάλιστα επιμελήθηκε το βίντεο στην διασκευή της μπάντας στο κομμάτι “Just Like Heaven” των The Cure, το οποίο σφράγισε την αισθητική που θα ακολουθούσαν όχι μόνο οι Dinosaur Jr, αλλά και ολόκληρη η κιθαριστική αμερικάνικη σκηνή εκείνη της εποχής. Ένα πολύχρωμο “αντι-βίντεο-κλιπ” που εκφράζει τις ρίζες αυτού που θα ονομαζόταν μετέπειτα grunge, χαράσσοντας την αθώα οδό προς την ενσωμάτωση στο θέαμα, τις πολυεθνικές και το MTV.

 

 

Σημειολογικά, λίγο μετά την δημιουργία του βίντεο αυτού, η συγκεκριμένη σχεδιάστρια εγκαταλείπει την συνεργασία με την μπάντα και την ασχολία της με τον σχεδιασμό των εξώφυλλων δίσκων και προσανατολίζεται στις εφήμερες τέχνες, με κλίση προς την “αποδόμηση” της pop κουλτούρας και της σύγχρονης καθημερινότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του μετέπειτα έργου της είναι το Punk Rock Aerobics που ίδρυσε και το οποίο είχε επιτυχία στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Σε αυτό συμμετείχαν άτομα που απλά έκαναν αεροβική με βάση punk rock πιρουέτες, εκτός βεβαίως από την τέλεση του stagediving, καθώς υπήρχαν και ηλικιωμένα άτομα! Όλα αυτά προφανώς υπό την ακρόαση της κατάλληλης punk μουσικής επένδυσης, προσαρτίζοντας εν τέλει κάθε παραμικρή αυθόρμητη “χορευτικότητα” σε ένα χαρωπό και τυποποιημένο πλαίσιο κινήσεων. Μίλησε κανείς για οργή σε αυτήν την μουσική;

 

 

Εν κατακλείδι, ότι έντονο και συνάμα ανέμελο ήταν να ειπωθεί από την ίδια, κατατέθηκε στην πρώιμη περίοδο της και υπό αυτήν την έννοια η περίπτωση της παραπέμπει άμεσα στην πορεία σχεδόν κάθε μπάντας που ότι ρηξικέλευθο έχει να καταθέσει, το προσφέρει στις πρώτες δυο-τρεις δισκογραφικές δουλειές της.

 

Μπάμπης Κολτράνης