Lawrence English – The Wilderness Of Mirrors (room 40)

Η αγριότητα των καθρεφτών. Παίρνοντας ζωή από ότι κατοπτρίζουν, στέκουν αμίλητοι σε όποι@ς δεν τους απευθύνουν ερωτήσεις. Μεταμορφώνονται σε φλύαρους συνομιλητές, όταν το βλέμμα σκοντάφτει πάνω τους. Δεν υπάρχει καμία κρυφή πλευρά τους, κανένας τοίχος εντός τους, κανένα σκοτάδι στο βάθος, παρά μόνο οι σκέψεις αυτών που τους κοιτάνε στα μάτια. Αυτές δίνουν τον τόνο, ψηλαφίζουν τις αλλαγές των εξωτερικών χαρακτηριστικών μέσα στο πέρασμα του χρόνου, καταμετράν αγωνίες, λιγοστεύουν φως.

Ένας καπνός θορύβου πλημμυρίζει το δωμάτιο. Ενώ όλα δείχνουν να βρίσκονται σε κίνδυνο, επικρατεί μια μουδιασμένη νηνεμία. Ο καθρέφτης προσπαθεί να τα χωρέσει όλα, αλλά για να το καταφέρει πρέπει να κοιταχτείς βαθιά μέσα του. Μόνο έτσι οι λεπτομέρειες γύρω σου θα γίνουν εμφανείς, η βραδύτητα που παρακωλύει τα πάντα θα αποκαλυφθεί και οι αισθήσεις θα ξαναμπούν σε κίνηση. Όλα ξεκινάνε από την στιγμή που κατανοείς πως κανένας αντικατοπτρισμός δεν είναι πιστός στην πραγματικότητα. Επαφίεται σε μας πόσο μακριά θέλουμε να φτάσουμε και τι ακριβώς θέλουμε να βρούμε. Στο τέλος ο κάθε καθρέφτης φαντάζει πιο εύθραυστος από ποτέ, το κάθε μεγαλόσχημο σχέδιο αποκαλύπτεται ως μια φενάκη και όλα αποκτούν επιτέλους νόημα.

Machinefabriek – Stillness Soundtracks (glacial movements records)

Πόσοι ήχοι μπορούν να παραστήσουν αμέτρητους χειμώνες και δύο μόνο καλοκαίρια; Δύο αντιθετικοί πόλοι είναι που θέτουν την τάξη σε έναν ολόκληρο κόσμο. Αργοκίνητοι, με το στόμα κλειστό, προχωρούν γνωρίζοντας το τίμημα της ύπαρξης τους. Ότι τους διαταράσσει την γαλήνη, χάνεται την αμέσως επόμενη στιγμή. Κυλάνε οι αιώνες και τίποτα δεν φαίνεται να αλλάζει. Κάτω όμως από το σθεναρό λευκό που τους περιβάλλει, κρύβεται μια γλώσσα άγνωστη.

“Όλα είναι ανοικτά, τίποτα δεν μένει παγωμένο για πάντα”. Κομμάτια παγόβουνων αποκόβονται από την εστία τους, ψάχνοντας μια κάποια έξοδο διαφυγής χάνονται στο βάθος ενός συννεφιασμένου ορίζοντα. Το νερό κυλά, αργά, αλλά επίμονα. Οι αλλαγές που συμβαίνουν είναι σχεδόν αμελητέες. Αυτές όμως μπορούν να αφανίσουν ακτές, να απομονώσουν κομμάτια γης, να ορίσουν ζωές σε τόπους μακρινούς.

Είναι τόσο κρύα εδώ, μα τόσο φιλόξενα. Η φύση πλέκει αργά το μυστήριο της και συλλαβίζει χαμηλόφωνα το μυστικό της…”Όλα χάνονται στο πέρασμα του χρόνου”.

Zenjungle & Tunedin 52 – Tales From Urban (self released)

Το αστικό τοπίο απλώνεται βαρύ. Στοιβάζει ιστορίες σωρό, δέχεται χτυπήματα υπόγεια και επεκτείνεται αέναα. Χωρίς ρυθμό ή τάξη, όλα τίθενται καθημερινά σε μια χαοτική ροή. Οι επιθυμίες πολλαπλασιάζονται και διαιρούνται χωρίς αρχή ή τέλος. Φαντάσματα ξαποσταίνουν για λίγο νιώθοντας αόρατα ρολόγια να παραμονεύουν. Εδώ ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση. Καμία κυκλικότητα παρά μόνο απεριόριστες ευθείες γραμμές προς το τίποτα. Εδώ όλα ξεχνιούνται, όλα αναμορφώνονται, τίποτα δεν ξεφεύγει καθολικά.

Οι ήχοι της πόλης μας καταδιώκουν. Δεν μπορούμε παρά να τους δεχθούμε με χέρια ανοικτά. Συμβολίζουν εμπειρίες-απορρίμματα. Τίποτα όμως δεν ανακυκλώνεται, παρά μόνο αποτυπώνεται πάνω σε μια στιγμή και το αφήνουμε να πέσει βίαια στο ρυπαρό έδαφος. Ανασηκώνουμε την ονειρική μορφή του, εξιστορώντας πως φτάσαμε εδώ. Μπορεί να μην ξέρουμε που θα φτάσουμε, αλλά τουλάχιστον γνωρίζουμε από που ξεκινήσαμε. Ή μήπως και αυτό είναι ένα ψέμα; Το κόστος όλου αυτού του ξοδέματος στην μητρόπολη δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Μπάμπης Κολτράνης