Ο χρόνος γίνεται σχετικός. Άσχετος με την σχετικότητα του Γαλιλαίου, αλλά σχετικός με την θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Οδυρμός, ρημαγμός και καταστροφολογία, μερικά από τα επίθετα που μπορώ να πω για το συγκεκριμένο live. Δεν μπορεί να σπάσει σε επιμέρους κομματια το review, είναι ένα και το αυτό. Ένα συναίσθημα και μία μάζα. Μία αρχιτεκτονική μάζα παραγωγής συναισθημάτων. Ο βασιλιάς είναι γυμνός μπροστά στους Neurosis. Οι υπηρέτες ακολουθούν και προσκυνούν.

Περίμενα να δω και να ζήσω λαϊβάρα – που λεμε και μεταξυ μας – αλλά όχι αυτό το πράγμα. Προσπαθώ να εκφραστώ με λέξεις και δεν μπορώ. Μου κάνει δύσκολη την δουλειά μου. «Υπάρχουν δυο συγκεκριμένες στιγμές της ημέρας που διαρκούν ελάχιστα δευτερόλεπτα, όπου το χρώμα που ντύνονται όλα, είναι το ένα και αυτό», είπε κάποιος. Κι εκεί στη μέση είναι οι Neurosis. Τα live των Neurosis. Είχα την τύχη στις 3 Ιουλιου να τους δω από κοντά. Στο δρόμο είχα άγχος. Πώς θα δω αυτό το πράγμα; Έβλεπα καθημερινά live στο ίντερνετ από Neurosis και ανατρίχιαζα.. «στο live τί θα γινόταν;», σκεφτόμουνα.

Και βγαίνουν… Παίζει η πρώτη νότα και ξέχασα/θυμήθηκα τις στενοχώριες μου. Μια κβαντική συναισθηματική κατάσταση. Από τη μια ξεχνάς, αλλά ταυτόχρονα θυμάσαι. Και τελικά δεν ξέρεις σε τι κατάσταση είσαι μέχρι να ανοίξει το κουτί κάποιος άλλος. Αν θυμάμαι καλά, ξεκίνησαν με το “Α Sun That Never Sets”. Φωνές, απόγνωση, ενθουσιασμός, παραγοντοποίηση συναισθημάτων. Μάλλον με όποιο κομμάτι κι αν ξεκίναγαν, τα ίδια θα ένιωθα. Ποιος νομίζεις ότι είσαι, κύριε μου, και παίζεις τέτοια live; Ε; Εμάς μας ρώτησες αν αντέχουμε να δούμε; Και τώρα που θέλουμε κι άλλο, τί γίνεται; Ποιος θα μας το καλύψει αυτό το κενό;

Ο σβέρκος πονάει, εκδίκηση ζητάει! Συνεχίζουν με “Distill”, “At The Well”, “The Tide” κλπ. Δεν θυμάμαι καλά το setlist, είναι ένα και το αυτό, όπως είπα πριν. Τί σκέφτονται όταν γράφουν; Τί παίρνουν; Πώς μπορεί να είναι μια μπάντα τόσο δεμένη; Ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις. Αν δεις συνέντευξη, ίσως πάρεις μια υποτυπώδη απάντηση, αλλά θα είναι άδεια αν δεν είσαι μέλος της μπάντας. Βούρκωσα στο “The Tide”, αν έπαιζαν και το “Aeon”, μετά θα έκλαιγα σαν groupie. Τώρα καταλαβαίνω το κλάμα. Τώρα νιώθω το έντονο. Χθες, σήμερα, αύριο… Δεν έχουν σημασία. Φαντάσου ότι ζεις σε δυστοπική κοινωνία, και το soundtrack της κοινωνίας αυτής είναι γραμμένο από τους Neurosis. Περιμένεις την εξιλέωση, αλλά αυτή δεν θα έρθει ποτέ… Το μόνο που θα ακούσεις είναι το τελευταίο μέρος του “A Stone From The Sky”, κι εκεί είναι το τέλος σου. Όπως είναι το τέλος και της συναυλίας. Γαμώ το Χριστούλη σας! Δυο ώρες δεν είναι αρκετές. Δεν μπορείτε να παίζετε και μετά να φεύγετε, και να μας αφήνετε να συνεχίζουμε τις μίζερες ζωές μας.

Πήρα μια μπύρα αφού τελείωσε η συναυλία και κάθησα έξω, με πονεμένο σβέρκο και κλειδώσεις. Έβλεπα τους δικούς μου από μακριά, και τους έκανα νόημα: «Αφήστε με ήσυχο». Θέλω να πάω σπίτι μου… Να κλειστώ, και να μην ξαναβγώ αν δεν καταστραφεί ο κόσμος. Να πιαστούμε χέρι-χέρι, αποδεχόμενοι τη μοίρα μας, βαδίζοντας προς την καταστροφή. Σκέφτομαι, πώς θα είναι η επόμενη μέρα; Και ξημέρωσε χωρίς ύπνο, με το μάτι κόκκινο. Μπάσταρδοι, μου αλλάξατε τα πλάνα της ζωής μου. Ήθελα να βρω δουλειά, να είμαι γιάπης, και να έχω λεφτά, και τωρα θέλω να μάθω κιθάρα, και να γράφω μουσική μέχρι να πεθάνουν οι δεύτεροι γιοι μου. Σκατά! Δεν ξαναπάω σε τέτοιο live, αν δεν νιώσω ότι προσφέρω ένα ελάχιστο που προσφέρουν τέτοιες μπάντες στη μουσική. Θα κλειστώ σπίτι μου, και θα χορεύω γύρω από το δέντρο της κατάθλιψης, μέχρι να παίξω την πρώτη νότα που θα με ευχαριστήσει.

Δεν ξέρω πώς να τελειώσω το review. Θα παραφράσω τον Κέρουακ στο On the road... I think of Neurosis, I think of Neurosis, I think of Neurosis.

Ichie