Διασκεδάζοντας τις εντυπώσεις που θέλουν τα κείμενα του againstthesilence να γράφονται από κάτι τύπους που ζουν εσώκλειστοι στα σκοτάδια, πατάμε το play στο ολόφρεσκο δίσκο των AWS και το δάχτυλο δεν κοιτά να δει από που φυσά ο άνεμος , αλλά από που βγαίνει τόση μετεφηβική ενέργεια. Κάτι δεν πάει καλά και με το που κλείνει ο μισάωρος αυτός δίσκος, ξαναπάει μόνο του στην αρχή και φτου ξανά. Ή μάλλον για την ακρίβεια κάτι πάει πολύ καλά.

Οι εκ της Μασαχουσσέτης AWS είναι από τις μπάντες που εξασκούν αυτό το μελωδικό και γρήγορο punk rock από την περίοδο που αυτό είχε πάρει την κατιούσα και παρόλ’αυτά ανέμεναν όλοι να κάνουν κάποια στιγμή το μεγάλο μπαμ (και όχι το μεγάλο μπουμ που τραγούδαγε ο Βασίλης). Την ώρα όμως που οι προτάσεις από τις μεγάλες ημιανεξάρτητες εταιρίες του χώρου τους προσέφεραν συμβόλαια, αυτοί επέλεξαν να λένε συνέχεια όχι και να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή. Αυτή επιτέλους ήρθε και φαντάζει σαν όλα τα άστρα να δουλεύουν για αυτούς. Έξι χρόνια μετά τον τελευταίο ολοκληρωμένο δίσκο τους, βγάζουν το Partycrasher στην ιστορική πλέον No Idea, χωρίς βίντεο ή κάποιο τρελό promotion και ήδη οι φίλοι της μπάντας απαντούν με αλαλαγμούς ενθουσιασμού. Ο λόγος είναι πως ενώ οι φήμες λένε πως το υλικό αυτό εδώ ήταν έτοιμο εδώ και έναν χρόνο, φαντάζει σαν να μην μπορεί να μείνει συγκρατημένο με όλες τις δυναμικές που περιέχει.

Θα ήταν άδικο να παραγνωρίσουμε την τεχνική κατάρτιση των οργανοπαιχτών της μπάντας που το συνηθίζει γενικά να σε κάνει να απορείς πόσο άρτια παίζουν ορισμένα πανδύσκολα μέρη, αλλά εδώ την κεντρική θέση έχει ο τραγουδιστής της μπάντας. Με μια ελαφρώς βραχνή φωνή αλλά συγχρόνως πεντακάθαρη, σταθερή αλλά συνάμα αεικίνητη, καταλαμβάνει τον χώρο κάθε κομματιού και το μεταμορφώνει σε εμμονική επιλογή ακρόασης. Για το μουσικό περιεχόμενο μιλώντας, απλά ανατρέπεται ο κανόνας που θέλει την έννοια της ωριμότητας να φέρνει μαζί της αργές ταχύτητες και πλατιασμένες συνθέσεις. Εδώ συμπυκνώνονται οι ιδέες και απλοποιούνται όλα ενώ γίνεται της μουρλής ως προς τις γέφυρες, τις εισαγωγές και τις αλλαγές σε κάθε σύνθεση. Τρανό παράδειγμα αποτελεί το “Hairy Scarecrow” όπου ενώ είναι απλά τα μελωδικά θέματα, γίνεται βομβαρδισμός ιδεών σε σημείο να απορείς πως δένονται όλα τόσο αρμονικά.

Το ακόμη πιο περίεργο είναι πως ενώ οι ταχύτητες και οι χρωματισμοί είναι στο ίδιο, απαράλλαχτο και ημίτρελο τέμπο, τίποτα δεν ακούγεται μονότονο. Η αξία ίσως λοιπόν να βρίσκεται σε αυτό το σημείο όπου κάτι φαινομενικά ξεπερασμένο ακούγεται τόσο φρεσκοπαιγμένο. Το Partycrasher λοιπόν είναι ο δίσκος που έχει κάτι αιώνες να βγει στην Epitaph και στην Fat Wreck, συμπυκνώνει όλα αυτά που δίδαξαν μπάντες όπως οι Propagandhi, οι Strung Out και οι Bad Religion και αποτελεί έναν πιο αγνό τρόπο από τα καθιερωμένα για να νιώσει μια μπάντα επιτυχημένη, με βάση την ανταπόκριση του έργου της. Αν είναι να ανασύρουμε από τις ναφθαλίνες την βερμούδα μας στην απαρχή ενός άγνωστου χειμώνα για χάρη του album αυτού, ας το αφήσουμε να γίνει. Κάθε εποχή έχει την ανεμελιά της τελικά.

Μπάμπης Κολτράνης