Η Chelsea Wolfe θα μπορούσε άνετα να κάνει καριέρα μιας superstar καθώς διαθέτει τόλμη στο να βγάζει μια ευαίσθητη πλευρά του εαυτού της προς τα έξω, γοητεία φυσική, αξιόλογη φωνή και πάνω από όλα συνθετικό οίστρο. Αλλά κάτι μάλλον πήγε από την αρχή στραβά καθώς εμφανίζεται στις συναυλίες της με κάτι νεκροστέφανα, διασκευάζει Burzum, ανοίγει ενίοτε εμφανίσεις των Swans και γενικώς αρέσκεται σε διάφορα σπορ που οι γονείς της μάλλον δεν θα εγκρίνουν.

Έρχεται λοιπόν με φούρια το νέο της album για να μας δείξει ξανά , πως γνωρίζει τα βασικά περί της αισθησιακότητας μιας απλής μελωδίας. Αυτό που είναι εμφανές από την αρχή είναι η ποικιλία στις νέες συνθέσεις και στην αίσθηση που αυτές μεταφέρουν. Φαινομενικά για παράδειγμα το καταιγιστικό “Feral Love” που ανοίγει τον δίσκο δεν κολλά με το επόμενο ξερό “Hit A Wall”. Όσο για το σχεδόν χορευτικό “The Warden”, αυτό δεν θα χώραγε καν σε κανένα παλαιότερο δίσκο της. Είναι όμως τέτοια η ποιοτική στάθμη του υλικού που αν και δεν υπάρχει μια σταθερή συνοχή, η ακρόαση κυλά σαν φως από μηχανή το βράδυ στην άκρη του δρόμου. Τόσο γλυκά που θα νόμιζες πως πρόκειται για κάποια συλλογή παλιών της κομματιών που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν μέχρι και… σουξέ;!

Εδώ λοιπόν κρύβεται το μυστικό του δίσκου αυτού, καθώς μπορεί να θυμίζει ελαφρώς σε σημεία, από Bat For Lashes μέχρι (όχι τόσο πολύ πλέον) PJ Harvey, αλλά σε αντίθεση με αυτά τα ονόματα, δεν ποθεί η συγκεκριμένη να γράψει επιτυχίες. Να ‘ναι το σκοτεινό της υπόβαθρο; Οι ρίζες της στο underground; Το μόνο σίγουρο είναι πως καμία μελωδία δεν προσπαθεί εδώ να βρει ένα εύκολο στήριγμα. Το περίεργο είναι πως ακόμη και η χειμωνιάτικη σκοτεινιά βγαίνει ισορροπημένη και καθόλου υπερβολική, ακόμη και στις πιο βαθιές στιγμές του δίσκου. Βοηθά βεβαίως και ο τρόπος που ερμηνεύει η CW κάθε κομμάτι διαφορετικά. Ενώ δηλαδή κάθε τραγούδι ρέπει προς σκούρες αποχρώσεις, αυτή προσέχει που θα δώσει ένταση, ευαισθησία και “ομίχλη” στην φωνή της.

Κλείνοντας, ας μην ξεχάσουμε μια συγκυρία που φαντάζει ιδανική για το ευθύ Pain Is Beauty. Αυτή είναι το γεγονός πως ο Mark Lanegan επιλέγει να τραγουδήσει ένα δικό της κομμάτι για το ξεκίνημα του νέου δίσκου διασκευών κυρίως παμπάλαιων τραγουδιών που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες. Άρα όσ@ λόγω του “Flatlands” ψαχτούν περισσότερο, θα βρουν έναν νέο δίσκο που έρχεται να προστεθεί  στα επιχειρήματα πως αυτή η χρονιά μουσικά είναι μάλλον η πιο ενδιαφέρουσα της τελευταίας τριετίας.

Μπάμπης Κολτράνης