Μέσα σε όλον αυτό το συρφετό που κυκλοφορεί στις μέρες μας δεν είναι και τόσο εύκολο να βρεθεί κάτι το οποίο μέσω της ακουστικής του παρενόχλησης να φανεί εμπνευσμένο και κάπως πρωτότυπο. Το ακόμη πιο δύσκολο είναι να βρεθεί κάτι που να καταφέρει να εισέλθει στο πάνθεον των προσωπικών αδυναμιών χωρίς να έχει προλάβει καν να συνδεθεί συναισθηματικά με έντονα ή ασθμαίνοντα βιώματα. Το τριο αυτό από το Σίδνευ είναι από τις λίγες εκείνες περιπτώσεις όπου η αύρα τους κερδίζει την προσπέραση των δυο προαναφερόμενων εμποδίων. Απλά οι ίδιοι φαίνεται να αρέσκονται στο να δυσκολεύουν τους εαυτούς τους.

Συγκεκριμένα, βγάζουν δυο ορχηστρικούς δίσκους με τον δεύτερο στην Warp να θερίζει με την ορμή του και τις πλούσιες ιδέες του. Ακολουθεί αλλαγή ονόματος με την αφαίρεση των φωνηέντων και την τοποθέτηση της φωνής του μπασίστα στο προσκήνιο. Καμία αντίρρηση ως προς αυτό καθώς τυγχάνει ο τύπος να διαθέτει τα προσόντα και με το παραπάνω, με συνέπεια κάποιοι να τους παρομοιάζουν με τους Police (super drummer, χάλια κουρέματα, καθαρές μελωδίες με ακόμη πιο καθαρούς ρυθμούς κλπ). Έλα ντε όμως που ενώ όλα βρίσκονται στην θέση τους, το βασικό συστατικό λείπει και αυτό είναι η χυμώδης συνθετική τους γραφή.

Τα πρώτα δείγματα της νέας τους δουλειάς ήταν άκρως ενθαρρυντικά ως προς την διόρθωση του παραπάνω σκηνικού, μόνο που πάλι ο στόχος τελικά δεν επιτυγχάνεται ολοκληρωτικά. Σε τέτοιες περιπτώσεις ξεκινάς να αναρωτιέσαι πώς η εικόνα (βλ. το εξώφυλλο και τα δυο πρώτα βίντεο κλιπ) ξεγελά το μάτι και το αυτί, ενώ αντιθέτως ο ήχος αδυνατεί από μόνος του να κάνει το ίδιο.

Σίγουρα δεν πρόκειται για μια ολοσχερής μετριότητα αλλά απλά οι δυνατότητες αυτής της μπάντας φαινόντουσαν για το κάτι παραπάνω. Ως προς τον ήχο για παράδειγμα, αυτά που καταφέρνουν με την αρμονική σύμπραξη ηλεκτρονικών και φυσικών ρυθμών, δεν είναι και του πεταματού. Αποφεύγουν έξυπνα το ψαρωτικό minimal και παράλληλα την αφόρητη άρθροιση τεχνολογικών σκέρτσων, με αποτέλεσμα το χιτάκι σε έναν άγνωστο κόσμο “Nightfall”, να αποτελεί ένα σπάνιο κράμα αλληλοστήριξης φωνών και των υπόλοιπων ήχων. Μάλιστα αυτή η διάθεση να αδειάσουν κάπως το ηχητικό background για να βγουν οι μελωδικές γραμμές πιο έντονες έχει ευεργετικές συνέπειες ως προς ορισμένες στιγμές του δίσκου, βλ. “Electric”.

Πάλι όμως η τελική εντύπωση κάπου φρακάρει. Προσπάθεια εναρμόνισης με τα νέα αδιάφορα σχήματα που κερδίζουν την αποδοχή τα τελευταία χρόνια; Στέρεψη ιδεών; Μάλλον το δεύτερο για έναν δίσκο που προσωπικά περίμενα να κολλήσει στα ακουστικά μου και αντ’ αυτού παραμένει ένα ερωτηματικό ως προς το πόσο διαφέρει από τον προκάτοχο του και επίσης τί άλλο μετά από αυτό μπορούμε να περιμένουμε από την μπάντα.

Μπάμπης Κολτράνης