Έπειτα από ένα EP και ένα CD-Single, οι Cherries on A Blacklist βάζουν το μίγμα τους στο μπλέντερ και κυκλοφορούν την πρώτη ολοκληρωμένη studio δουλειά τους. Από το πρώτο άκουσμα, το Lakafigo δηλώνει τη δυαδικότητα της φύσης του. Απο τα γκάζια του “Somewhere in Between“ ως και το κύκνειο, διαλογιστικό “India, Me, Ennio, Peru“, εναλλάσσονται επιρροές και μουσικά είδη από hard-rock, stoner, μέχρι alternative, punk και new wave. Τίποτα περίεργο για ένα συγκρότημα ελληνικό κατά τα 3/4, με μεξικανό μπασίστα, που ηχογραφεί και μένει στο Αμβούργο.

Το να δαμάσεις το διαφορετικό φαντάζει επικίνδυνο, αλλά το Lakafigo φαίνεται να νιώθει άνετα με αυτό το ρίσκο. Πότε βαρύ και ασήκωτο (Monkey, Refuse), πότε ατμοσφαιρικό (Siren Song, Goat in The Yard) ή πιασάρικο (Chemicals, Astoria Nights) κι άλλοτε πειραματικό (Talking to Jesus, Carlotta Valdes). Η παραγωγή αποτελεί άλλο ένα δείγμα ποιοτικής δουλειάς, εξαιρετικής για debut album, αναδεικνύοντας πολύ καλύτερα από προηγούμενες ηχογραφήσεις τις αρετές του συγκροτήματος.

Η δραστηριότητα της ελληνικής αγγλόφωνης σκηνής την τελευταία δεκαετία έχει αναδείξει συγκροτήματα που θα μπορούσαν άνετα να σταθούν στη διεθνή σκηνή: Raining Pleasure, Sigmatropic, 2 By Bukowski, Matisse, Abbie Gale. Δεν είμαι σίγουρος αν είναι δίκαιο να τοποθετήσουμε τους Cherries on A Blacklist στην ίδια κατηγορία γιατί αφενώς δεν είναι αμιγώς ελληνικό σχήμα και αφετέρου έχουν επιλέξει αφετηρίες για τη διαδρομή τους μακριά από τα πλαίσια της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας. Καθόλου κακό παράδειγμα, αν αναλογιστεί κανείς ότι το φετινό τους tour περιέλαβε πόλεις στη Γερμανία, στην Ιταλία, πρόσφατα στην Ινδία και πολύ σύντομα, αν επιβεβαιωθούν οι φήμες, θα τους δούμε και στην Ελλάδα με τους Planet of Zeus.

Ενδιαφέρουσα κυκλοφορία λοιπόν και, αν εκλάβουμε το στοιχείο της αντίθεσης που χαρακτηρίζει τη μουσική τους ως δείγμα προσωπικής και καλλιτεχνικής αναζήτησης, τότε είμαστε σίγουροι ότι κάτι συμβαίνει εδώ.

Jester Pan.