Άντε πάλι αυτή η πόλη. Χωρίς να βγάζει τις περισσότερες φορές κάτι ολοδικό της που να αξίζει τον χαρακτηρισμό της πρωτοπορίας, ξέρει πάντα να εγκολπώνεται μουσικές προτάσεις που έχουν τον αέρα του νεωτερικού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η techno-electro σκηνή της πόλης, η οποία βρίθει από ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρίες, club και πάρτι όπου οι ντόπιοι, που παρουσιάζουν τις ικανότητές τους με τον οποιοδήποτε τρόπο, είναι λιγοστοί και συγκεκριμένοι. Ίσως να παίζει ρόλο και το γεγονός πως πλέον ένας στους επτά που ζουν στο Βερολίνο δεν είναι Γερμανοί και από αυτούς σίγουρα ένα σημαντικό ποσοστό βγάζει το ψωμάκι του στις πίστες.

Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα μας και πιο συγκεκριμένα στην επετειακή συλλογή της Killekill η οποία έρχεται για να γιορτάσει τη δέκατη κυκλοφορία της. Η συγκεκριμένη εταιρεία αρχικά διοργάνωνε πάρτι, αλλά στην πορεία είπε να βγάλει τίποτα καινούργιο. Γνώριμη ιστορία για το πως προχωράνε στο Βερολίνο τα πράγματα. Εξάλλου οι δουλειές στην πόλη όσον αφορά τη νυχτερινή ζωή έχουν ανοίξει εδώ και κάποιες δεκαετίες, οπότε όλα μπορούν να καταλάβουν τον χώρο τους. Ενημερωτικά, στο τελευταίο τους πάρτι πριν μία περίπου βδομάδα, το πρώτο όνομα ήταν το νέο techno ντούετο με το όνομα AnD, το οποίο όπως σωστά μαντέψατε δεν πήρε το μετρό και ήρθε αλλά αφίχθη με αεροπλάνο από το βροχερό Μάντσεστερ. Μάλιστα, οι τύποι έβγαλαν πρόσφατα ένα άκρως ενδιαφέρον ep, αλλά δυστυχώς δεν κοσμούν τη συλλογή αυτή με κάποιο κομμάτι τους.

Συνολικά, έχουμε μια αρμαθιά ακυκλοφόρητων, κυρίως electro κομματιών, τα οποία είτε προέρχονται από ονόματα του παρελθόντος, βλ. τον Dj Stingray από τους πρωτοπόρους Drexciya, είτε αποτελούν στίγματα του νέου αίματος, βλ. Dadub, Cassegrain, Lakker. Δηλώνοντας τη gay friendly ατμόσφαιρα των πάρτι της πόλης, εμπεριέχεται ένα κομμάτι, αυτό του(;) Furfriend, όπου οι στίχοι παραπέμπουν σε σκληρό πορνό μεταξύ αγοριών.

Μουσικά η γκάμα είναι κάπως ευρεία και δεν περιλαμβάνει απλά ένα ή δυο χορευτικά ή μη είδη αλλά αρκετά ανόμοια, όπου χωρούν βεβαίως κάτω από την ομπρέλα της ηλεκτρονικής μουσικής. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει μια αξιοπρόσεκτη συνοχή στο υλικό της συλλογής, το οποίο συντάσσει ένα μπιτάτο σώμα όχι από πηλό, αλλά από ένα πολύμορφο μυαλό. Την ίδια στιγμή δεν έχει καμία σχέση με κάτι Megahits Mykonos, Ibiza και το κακό συναπάντημα, όπου το κενό βασιλεύει. Αν και ομολογουμένως θα έβγαιναν γούστα βλέποντας πώς θα αντιδρούσαν υπό τους ήχους του σκοτεινού a la Plastikman κομματιού των Cassegrain & Tin Man οι θαμώνες των εν λόγω νησιωτικών club…