Το ντουέτο με το όνομα Raime αυτό που βγάζει προς τα έξω με προορισμό το βαθύ μέσα, κλίνει σίγουρα, για να μην πούμε εντελώς, στον καθαρό σκοτεινό ήχο που στο παρελθόν έχει χαρακτηριστεί ως dark, industrial ή ακόμη και post punk όπως στην χαρακτηριστική περίπτωση των Cabaret Voltaire. Βρετανοί είναι οι άνθρωποι, στα ηλεκτρονικά αυτήν την ασθμαίνουσα βιομηχανική παράδοση θα κουβαλάνε.
Αυτό όμως που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι η φρεσκάδα στον ήχο των επτά ορχηστρικών κομματιών που απαρτίζουν το album. Κάθε ένα αποτελεί κάτι το ξεχωριστό ως φύση, αναπτύσσεται ως διαφορετικό δομικό μόρφωμα αλλά παρ’ όλα αυτά συνθέτει με τα υπόλοιπα ένα συμπαγές βαρύθυμο σώμα. Ίσως για αυτό το λόγο η απήχηση του δίσκου είναι ήδη ευρεία στην πλευρά αυτών που αναζητούν εναγωνίως νέους ήχους αλλά επίσης και στους techno-αμαρτωλούς που ολοένα γεμίζουν και περισσότερο το playlist τους με πειραματικά καλούδια εν είδει ταξιδιάρικων διαλειμμάτων από το μπιτάτο ξεβίδωμα.
Θα μπορούσε να φτιαχτεί μια μεγάλη λίστα με τις επιρροές που στιγματίζουν το υλικό αυτού του δίσκου αλλά και πάλι κανένα όνομα δεν θα αποτύπωνε πιστά αυτό που φτάνει νωχελικά στα αυτιά μας. Να σταθούμε στα σκοτεινά ηχοτοπία που ξεδιπλώνονται στην αρχή του δίσκου ή στο ελαφρώς τεκνίζων “Exist In The Repeat Of Practice”; Άστοχο το ερώτημα μιας και όλα μιλάνε την ίδια γλώσσα της αποσύνθεσης. Όπως ακριβώς συμβαίνει στο “Your Cast Will Tire” όπου υπάρχει ως βάση ένας ρυθμός αργού βαλς, έρπει κάτι σαν κιθάρα, υποθάλπεται ένα θορυβώδες υπόβαθρο και μια ζοφερή ατμόσφαιρα περνά και χάνεται στο τέλος. Πως λοιπόν να οριστεί με μια συνήθως ατυχής ταμπέλα αυτό που διασχίζει την απόσταση του ενός αυτιού μέχρι το άλλο, εγκαθιδρύοντας τον δικό του φανταστικό κόσμο στους εγκεφαλικούς διαδρόμους;
Μπορεί να βιάστηκαν αρκετ@ να τοποθετήσουν τον δίσκο αυτό στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς αν και κυκλοφόρησε μόλις τον Νοέμβρη, αλλά σίγουρα το ψάξιμο επιβάλλεται σε αυτήν την περίπτωση, που από το αρτιστίκ εξώφυλλο μέχρι την τελευταία νότα ιντριγκάρει τ@ν μουσικόφιλο.
Μπάμπης Κολτράνης