Γραμμές οριζόντιες τέμνουν την νύχτα. Βήματα σε άγνωστους παράλληλους ακούγοντας άγνωστες γλώσσες. Ήχοι που δεν ανήκουν πουθενά. Η μουσική του Καναδού Displacer μου θυμίζει για ποιο λόγο δεν μπορώ να ακούσω με όρεξη τους Autechre και τους Einsturzende Neubauten το καλοκαίρι. Φιλόξενη στο εσωτερικό αλλά ψυχρή στο παρουσιαστικό της, καλεί και απωθεί  ταυτόχρονα, σαν μια βραδινή διαδρομή προς το άγνωστο.

Η συγκεκριμένη δουλειά αν έπρεπε να την συγκρίνουμε ελαφρώς με κάτι ήδη κατατεθειμένο, θα επιλέγαμε το Perdition City, την στιγμή δηλαδή που οι Ulver έπεσαν με τα μούτρα στα ηλεκτρονικά και την βατή περίοδο των Coil. Αποφεύγοντας τις εντάσεις και τις απότομες εκρήξεις, βγάζει έναν lo-fi χαρακτήρα και μια υπόγεια μελωδικότητα, η οποία ούτε γίνεται τραγουδιστή, ούτε βεβαίως σύρεται ξεψυχισμένη. Ένας δίσκος που εκφράζει με πειστικό τρόπο το υλικό που ανά τακτά διαστήματα κυκλοφορεί η hymen records.

Πιάνοντας το ζήτημα της ηλεκτρονικής μουσικής, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως η ίδια άνοιξε πεδία και χάραξε κατευθύνσεις που ούτε καν είχαν προβλεφθεί πριν πολλά χρόνια. Πλέον δεν μένουν πολλά να ανακαλυφθούν παρά μόνο η εναρμόνιση των νέων τεχνολογιών με το ανθρώπινο αισθητήριο όργανο που τις χειρίζεται και τις απολαμβάνει. Η χρήση όμως αυτή δεν είναι ο σκοπός αλλά το μέσο για την εμβάθυνση στο μυστήριο που λέγεται απόλαυση της μουσικής, καταργώντας σύνορα και προκαταλήψεις στο πως πρέπει να αρθρώνεται η καλλιτεχνική έκφραση.

Το Foundation θυμίζει την χρυσή εποχή της ηλεκτρονικής μουσικής όταν και εξακοντίστηκαν οι δυνατότητες της προς κάθε κατεύθυνση. Θα μπορούσε να παρομοιαστεί όχι σαν μια γλυκιά θάλασσα που σε προσκαλεί να ατενίσεις τα κύματα της, αλλά που αντιθέτως  σε καλεί να κολυμπήσεις στα βαθιά, προσέχοντας το κάθε σου βήμα προς εκεί που δεν πατώνεις, σαν σε βουτιά νυχτερινού μπάνιου.

Μπάμπης Κολτράνης