Rrose – Wedge Of Chastity (eaux)

Ο συγκεκριμένος Αμερικάνος παραγωγός αποτέλεσε φέτος την κατά μια έννοια αποκάλυψη της χρονιάς με μια σειρά πολύ δυνατών 12ιντσων κυκλοφοριών και ενός άριστου remix στους Matmos. Ίσως αυτό εδώ το ep να είναι ο καλύτερος τρόπος για αυτόν να κλείσει τη σεζόν καθώς από το πρώτο κιόλας κομμάτι πείθονται ακόμη και οι άπιστοι και λικνίζουν ακόμη και οι ξενέρωτοι υπό την καθοδήγηση στακάτων ρυθμών και μινιμαλιστικών ατμοσφαιρών. Το “Cavity” καταφέρνει να μην παραπέμπει κάπου χρονολογικά και συνάμα να αποτελεί κάτι το ολόφρεσκο. Το “Wedge” που ακολουθεί είναι εμφανώς πιο αργό και πιο τραχύ, διαθέτοντας έναν υπόγειο dub χαρακτήρα, ενώ το “Envy” πατά σε έναν σπαστό ρυθμό που συνηθίζεται να χρησιμοποιείται τελευταία, χωρίς όμως να ξεφεύγει από electronica χωράφια. Όσο για την αισθητική των εξώφυλλων του Rrose, πάντα αποτελεί το κερασάκι σε κάθε πακέτο που μας προσφέρει και μας εθίζει όλο και περισσότερο.

Sawf – Sand (modal analysis)

Αυτή η τρίτη κατά σειρά κυκλοφορία του συγκεκριμένου ημεδαπού label έρχεται να επικυρώσει δυο καίρια σημεία. Πρώτον επιβεβαιώνει ανοικτά πλέον την δυνατότητα να βγάζει με την σφραγίδα του δουλειές υψηλού κύρους, ενταγμένο στα επίπεδα ανάλογων κυκλοφοριών του εξωτερικού. Δεύτερο σημείο είναι το βάθεμα του πειραματισμού πάνω στο techno σε γκρίζα απόχρωση που συντελείται σε μεγάλο βαθμό φέτος.

Ο συντοπίτης Sawf μετά τα πάρε δώσε με το σινάφι του Perc, βγάζει εδώ ένα άκρως ενδιαφέρον ντουέτο κομματιών που συνοδεύονται με ένα κατανυκτικό remix του Yves De Mey. Το πρώτο κομμάτι μαζί με ένα μυστήριο που κουβαλά, εκφράζει επ’ ακριβώς τον όρο «techno όχι για χορό». Αντιθέτως το επόμενο διαθέτει μια έντονη χορευτική σπιρτάδα. Δεν παύουν όμως μαζί και με το τρίτο κομμάτι να μην αποτελούν αυτό που θα ονομάζαμε διασκεδαστική χορευτική μουσική, μιας και ο στόχος όπως τόνιζε και η Κατερίνα Γώγου είναι στο κεφάλι. Το νου σας λοιπόν.

Sigha – Living With Ghosts (hotflush recordings)

Έρχεται κάποια στιγμή για όλους-ες τους παραγωγούς του είδους που νιώθουν την ανάγκη να καταθέσουν έναν ολοκληρωμένο δίσκο πέρα από 12ιντσα, remix και djset. Ο συγκεκριμένος Βρετανός με ορμή από το ήδη αναγνωρισμένο έργο του και το βερολινέζικο hype που στοργικά τον περιβάλλει ως μόνιμο κάτοικο-αρτίστα της πόλης, δοκιμάζει με αυτόν τον δίσκο τις δυνάμεις του. Με ένα πανέμορφο εξώφυλλο και έναν δεικτικό τίτλο, τα δώδεκα κομμάτια που περικλείονται εδώ κινούνται κοντά στα καθιερωμένα και τα αναμενόμενα.

Διακριτικά μοτίβα, σταθερά τέμπο, εγκεφαλικές δυναμικές και διάφορα ατμοσφαιρικά σημεία χαρακτηρίζουν το album σε όλη του την έκταση. Όπως βέβαια όλοι οι concept δίσκοι του είδους, έτσι και αυτός πάσχει από μια θα λέγαμε φλυαρία προσπαθώντας να κινηθεί σε αρκετά πεδία του συγκεκριμένου ήχου (βλ. το φετινό δημιούργημα του Peter Van Hoesen). Σίγουρα δεν είναι εύκολο να βρεις την χρυσή τομή μεταξύ ενός δίσκου που κουβαλά μια ιδιαίτερη αύρα και μιας συλλογής δυνατών χορευτικών ή μη κομματιών. Ασχέτως αν όντως υπάρχουν εκείνα τα τραγούδια που μπορούν να δυναμιτίσουν ένα set, αλλά αδυνατούν τελικά να στηρίξουν και να δικαιολογήσουν έναν ολόκληρο εβδομηνταλεπτό δίσκο.

Μπάμπης Κολτράνης