Όταν στην τρυφερή ηλικία των δεκαπέντε αρχίσαμε στα 90’s πολλοί-ες να κολλάμε με τους Sonic Youth , ακούγαμε να μιλάνε για ένα συγγενικό σχήμα από την Νέα Υόρκη, τους Swans. Όσοι-ες δοκίμασαν να περάσουν το κατώφλι του εν λόγω αινιγματικού συγκροτήματος, χάθηκαν σχεδόν για πάντα. Κάποιοι είπαν πως τους είδαν να παραπατάνε σε σκοτεινά σοκάκια, άλλοι ισχυρίστηκαν πως έφυγαν για μέρη μακρινά. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν ξέφυγαν εύκολα, πληρώνοντας τελικά το τίμημα να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με την αρυτίδωτη αλήθεια των Swans.

Σοβαρά τώρα, ο δίσκος αυτός που αποτελεί τον δεύτερο τους μετά την προ διετίας επιστροφή τους από την δεκαπενταετή χειμερία τους νάρκη, δύσκολα περιγράφεται. Περιέχει σε δυο ώρες όλα όσα θεωρεί κανείς πως μπορούν να εκφραστούν από μια κατ’όνομα νορμάλ μπάντα και σε αφήνει με ένα τίποτα αγκαλιά καθώς ρουφά τα πάντα σου. Μεταπηδώντας από τον ακουστικό ταξιδιάρικο ήχο στο οχλαγωγικό «πανέξυπνο» θόρυβο και ξανά πίσω, μιλά την γλώσσα της ποίησης σε όλα τα πεδία, αφαιρετική μα και καίρια.

Χωρίς κανόνες εκ πρώτης ακροάσεως, θέλγει από την πρώτη νότα η οποία αποπνέει έναν ζεστό ήχο. Εδώ ο πειραματισμός δεν αποτελεί τον αυτοσκοπό αλλά το όχημα για να βγουν προς τα έξω όσα κρύβονται στα μυαλά των μουσικών συνδαιτυμόνων και κυρίως του «μαέστρου» Michael Gira. Όσο εκκωφαντικές φαντάζουν οι κορυφώσεις όπου όλα τα όργανα, από σαντούρια, καμπάνες, κύμβαλα, κρουστά, κιθάρες μέχρι ηλεκτρονικά, ερωτοτροπούν μεταξύ τους, άλλο τόσο δυνατές είναι οι στιγμές όπου οι τόνοι πέφτουν μέχρι επιπέδου folk μπαλάντας. Ανάμεσα σε αυτούς τους δυο πόλους παρεμβάλλεται θόρυβος, σιωπή, μελωδία, ελπίδα και απελπισία.

Λόγω συμπαγότητας, το The Seer δεν γίνεται άμεσα κατανοητό στο σύνολο του. Διαθέτει όμως εκείνα τα στοιχεία που προτρέπουν τον ακροατή και την ακροάτρια να ενσκήψουν προσηλωμένα σε αυτό, όπως ακριβώς το πετυχαίνουν οι Einsturzende Neubauten στην μετά-Tabula Rasa εποχή τους. Δύσκολα προσβάσιμο ή απλά φιλοσοφημένο; Η απάντηση βρίσκεται εκεί έξω εδώ και δυο μήνες και σίγουρα αξίζει το ψάξιμο.

“…use your hands, use your voice and destroy, then rebuild again.”

Μπάμπης Κολτράνης