Ξύνοντας την επιφάνεια, κάτω από παραμορφωμένους ήχους, χορευτικούς ρυθμούς και απόκοσμες φωνές κρύβεται το μουσικό βασίλειο των κρυστάλλινων κάστρων. Το καναδέζικο ντουέτο, πιστό στο ανά δυο χρόνια δισκογραφικό του ραντεβού, αυτές τις μέρες έβγαλε το τρίτο κατά σειρά album του θέτοντας για άλλη μια φορά τα ίδια ερωτήματα που επίμονα μας βάζει κάθε φορά.

Ερώτημα πρώτο : Τί συμβολίζει το εξώφυλλο του δίσκου όπου απεικονίζεται μια μητέρα με μαντίλα να περιθάλπει τον σκασμένο από τα δακρυγόνα γιο της; Η σύνδεση της εικόνας αυτής με τους στίχους δεν είναι εύκολη, αλλά μόνο τα λόγια της Alice είναι αυτά που θα μας βοηθήσουν να βρούμε άκρη. Σε αυτά θα βρούμε σκηνές τραυματισμών, φροντίδας, σκληρότητας, βίας και εξαγνισμού. Παρ’όλο το «πείραγμα» που έχουν δεχθεί τα φωνητικά, κάνοντας τα να ακούγονται μερικές φορές ως άλλο ένα περίεργο μουσικό όργανο, αξίζει να ψαχτεί όλο αυτό το σύμπαν που είτε περιγράφει τα παιδικά βιώματα της ερμηνεύτριας, είτε έναν φανταστικό κόσμο που παλινωδεί μεταξύ εφιάλτη και ονείρου. Είναι εξάλλου και αυτό ένα από τα στοιχήματα της μπάντας, να σε προτρέψει να βρεις μόνο σου τις απαντήσεις και όχι να τις αποδεχθείς παθητικά.

Ερώτημα δεύτερο : Πώς εν έτει 2012, ο ήχος αυτού του δίσκου συνδυάζει τόσο αρμονικά την ρετρό με την σύγχρονη αντίληψη τεχνοτροπίας, την ίδια ώρα που η παραγωγή ακούγεται τόσο «ερασιτεχνική»; Κατά δήλωση του σχήματος, δεν υπήρξε καμία χρήση των computers ή οποιαδήποτε περαιτέρω επεξεργασία των τραγουδιών. Επίσης όλες οι εκτελέσεις που ηχογραφήθηκαν αποτελούν τις πρώτες που παίχτηκαν στο studio καθώς η μπάντα ήθελε να πιάσει την ενέργεια που βγαίνει πάντα την παρθενική φορά που δοκιμάζεται κάτι. Ορθές κινήσεις αμφότερες, με το αποτέλεσμα αν και μινιμαλιστικά απογυμνωμένο, να βγάζει μια ιντριγκαδόρικη ένταση που δύσκολα γίνεται αντιληπτή άμεσα.

Ερώτημα τρίτο και πιο δύσκολο από όλα : Πως μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος-α την μουσική των Crystal Castles; Κάθε ορισμός τείνει ή στο κενό ή στο άπειρο. Το ντουέτο κατασταλάζει σε ένα ηλεκτρονικό, post χορευτικό θα λέγαμε ήχο, λειαίνοντας τις γωνίες που ενίοτε ξέφευγαν σε αρκετά παλαιότερα τους κομμάτια με το επίκεντρο να καταλαμβάνεται από την αιθέρια και μυστηριώδη φωνή της Alice. Αυτή είναι άλλωστε που περιμαζεύει την ηλεκτρονικότητα τους και την κάνει να ισορροπεί μεταξύ μηχανικού ρυθμού και ανθρώπινου παλμού. Κάτι το οποίο παραμένει η σταθερά σε όλες τις δουλειές τους, μόνο που εδώ λείπει η ποικιλία στις διακυμάνσεις και σε μερικά σημεία η συνεκτικότητα του τρίτου τους πονήματος παραείναι σφιχτή και μαγκωμένη.

Αν η πιο κατατοπιστική απάντηση είναι αυτή που γεννά νέα ερωτήματα, τότε για άλλη μια φορά οι Crystal Castles πέτυχαν τον σκοπό τους. Πόσο μάλλον, όταν με την πρόσφατη επίθεση τους στα πρότυπα που πλασάρει η βιομηχανία του θεάματος με αφορμή το νέο video της Kate Perry, ανοίγουν την βεντάλια των ζητημάτων και πέρα του μουσικού. Γυρνώντας στα του έργου τους, ήδη θεωρούνται ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα σήμερα, αλλά αυτό που έχουν πετύχει εισβάλλοντας με άνεση στο κάστρο της υποκειμενικότητας και των προσωπικών αδυναμιών, είναι απείρως δυσκολότερο.

Μπάμπης Κολτράνης