Άντε τώρα να ξεκινήσεις να γράφεις για έναν δίσκο που σε διάστημα μιάμισης βδομάδας τον έχεις ακούσει αμέτρητες φορές σε σημείο να έχεις ήδη αποστηθίσει τους στίχους και να φαντασιώνεσαι τις ζωντανές εκτελέσεις των κομματιών του. Κάτι σατανικό παίζει με αυτήν την μπάντα που καταφέρνει να συνδυάσει τον βαρύ ήχο με την μελωδία, βγάζοντας μια εφηβική ορμή ταυτόχρονα με μια βαθύπνοη αίσθηση, αβίαστα και χωρίς παύση εδώ και δεκαεφτά χρόνια. Ούτε το σταμπάρισμα τους ως new metal (μπλιαχ), ούτε η μέγγενη των πολυεθνικών που συνεργάζονται, ούτε η υμνολογία των μουσικών παντογνωστών ή των απολολών εφήβων δεν τους έχει πτοήσει. Πόσο μάλλον όταν μετά το σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα του μπασίστα τους Chi Cheng πριν τέσσερα χρόνια που τον άφησε σε κώμα (μέχρι και αυτήν την στιγμή), η μπάντα τον αντικατέστησε με τον φίλο τους και παλιό μπασίστα των Quicksand Sergio Vega. Όσοι-ες λοιπόν δηλώσατε μερικώς ικανοποιημένοι ή νιώσατε ότι κάτι λείπει από το προπέρσινο τους Diamond Eyes, το πρώτο τους album με την τωρινή τους σύνθεση, εδώ θα μείνετε με ένα χαμόγελο ευδαιμονίας.

Ο βασικός λόγος είναι τα ίδια τους τα νέα τραγούδια, το βάθος που φτάνουν, τις συναισθηματικές κορυφώσεις που αγγίζουν και την έκταση που τείνουν να καταλάβουν στον καταπονημένο εγκέφαλο. Είναι περιττό να ξεχωρίσεις κάποιο από αυτά όταν όλα ανεξαιρέτως ακούγονται στην κόψη του ξυραφιού, μεταξύ δύναμης και ευαισθησίας. Αποδεικνύεται πως η πλειάδα των ιδεών που είχαν όταν εισήλθαν στο studio, δεν πήγε στράφι, χάρις στην συνοχή που έχουν πετύχει ως μπάντα, με τις πρόσφατες μεγάλες σε μάκρος περιοδείες. Για αρχή, μην περιμένετε στοιχεία, είτε μουσικά, είτε στιχουργικά, που θα σας ξενίσουν εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αν και υπάρχουν αρκετές νέες ιδέες. Υπάρχουν μάλιστα κάποιες λιγοστές στιγμές που φέρνουν ελαφρώς στο νου κάποιες παλιότερες τους συνθέσεις, αλλά ο στόχος παραμένει η κατάληξη των ως τώρα δεδομένων στο σημείο που βρίσκεται αυτήν την στιγμή η μπάντα και όχι ο ορισμός νέων κατευθύνσεων. Κάτι το οποίο, με τον τρόπο που γίνεται, δεν μας ενοχλεί καθόλου, συνυπολογίζοντας και το γεγονός πως αυτός είναι ο έβδομος σερί δίσκος τους.

Για άλλη μια φορά η εθιστική φωνή του Chino χρωματίζει τα τραγούδια με τον τρόπο που έκαναν τα συγκροτήματα των 80’s και ειδικότερα οι Depeche Mode : οι μουσικοί κρατάνε την βάση του κομματιού παίζοντας όσο πιο λιτά μπορούν και ο τραγουδιστής παίρνει πάνω του την πορεία της μελωδίας. Η εν γένει παραγωγή του δίσκου αναδεικνύει ένα υλικό που φαίνεται πως δουλεύτηκε αρκετά για να καταλήξει στην τελική του μορφή. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει για άλλη μια φορά ο Frank Delgado ο οποίος σε αντίθεση με τους άλλους μουσικούς που αναλαμβάνουν τα μπλιμπλίκια μιας μπάντας, από τον σχιστομάτη των Linkin Park μέχρι τον γραβατωμένο της Άντζελας Δημητρίου, αφήνει ένα ανεπαίσθητο αλλά σημαντικότατο ατμοσφαιρικό στίγμα, αναδεικνύοντας τον πυρήνα της κάθε σύνθεσης.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το Koi No Yokan να είναι αυτό που δηλώνει η μετάφραση του από τα ιαπωνικά˙ κεραυνοβόλος έρωτας που όμως αυτός που τον νιώθει τον αισθανόταν από πριν ότι θα έρθει. Τα ευχάριστα νέα δεν τελειώνουν εδώ μιας και το συγκρότημα δήλωσε πριν λίγες μέρες πως οι συνθήκες έχουν ωριμάσει για να δει το φως της μέρας το album Eros, το οποίο ποτέ δεν κυκλοφόρησε λόγω του τραυματισμού του Chi. Σίγουρα οι Deftones γνωρίζουν καλύτερα από εμάς, πως τέτοιο απαράμιλλο δίσκο όπως το White Pony δεν ξαναβγάζουν, αλλά ακούγοντας το νέο τους υλικό, σκέφτεσαι πως τελικά τα πιο όμορφα τραγούδια είναι αυτά που δεν έχουμε ακούσει ακόμα.

Μπάμπης Κολτράνης