Strife – Witness A Rebirth (6131 records)

Η μουσική δεν είναι μόνο ήχοι. Κουβαλά βιώματα, αρθρώνει ιστορίες και αποκρυπτογραφεί ανησυχίες. Ειδικά το hardcore ως ακραία μορφή έκφρασης που γεννήθηκε στο δρόμο, ποτέ δεν διέθετε κομμάτια που αποκόπτονταν από το υπόβαθρο των δημιουργών τους και τον κοινωνικό τους περίγυρο. Τρανό παράδειγμα είναι το τί ακριβώς σήμαινε το ‘95 το κομμάτι “To The End” των Strife, σε αντιδιαστολή με τα νοήματα του νέου τους δίσκου.

Μια μπάντα εξέχουσα του straight edge ύφους στα τιμημένα 90s όπου όταν εγκατέλειψε τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής (όχι alcohol, drugs κλπ), συγχρόνως δέχθηκε τα πυρά και κυκλοφόρησε τον πιο ψαγμένο δίσκο της, όλα αυτά το 2001. Πριν δυο χρόνια μετά την τότε διάλυση τους, επανήλθαν παίζοντας το παλιό τους υλικό, κάτι για το οποίο κι εμείς εδώ τους έχουμε κατακρίνει ως άλλο ένα παράδοξο reunion.

Για να βάζουμε τα πράγματα σε μια σειρά, αναμφίβολα πρόκειται μια extra ταλαντούχα μπάντα που στα ντουζένια της ήταν η επιτομή της σύζευξης του hardcore με το metal χωρίς να είναι metalcore. Στο νέο τους album μάλιστα την θέση του μικρού τυμπανιστή παίρνει ο Igor Cavalera, ιδρυτικό μέλος των Sepultura! Να σημειώσουμε πως οι τελευταίοι ήταν αυτοί που έκαναν τους Strife διάσημους, παίρνοντας μαζί τους στην αμερικάνικη περιοδεία στα μέσα των 90’s. Λοιπόν, όλα ακούγονται άρτια δεμένα, αλλά αυτό δεν αρκεί όπως δεν αρκούσε και στους αντίστοιχους τελευταίους δίσκους των συγγενικών Earth Crisis. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως όταν η μπάντα γυρνά στις πίσω τις σελίδες, βγάζει τον πιο δυνατό της εαυτό ενώ οι αδύναμες στιγμές του album βρίσκονται εκεί που ως μπάντα δεν ξεφεύγουν από τα στεγανά του τυποποιημένου hardcore που σχήματα όπως οι Madball και οι Terror έχουν χαντακώσει σήμερα. Βέβαια ο ισοπεδωτικός τους ήχος δύσκολα περνά απαρατήρητος, αλλά πέρα από μια ευχάριστη νότα νοσταλγίας, δεν έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω στο είδος σήμερα.

Trash Talk – 119 (odd future records)

 Το punk/hardcore θέλει ρέγουλα, δεν είναι να το παρατραβάς. Πέρα από τα ανοιγμένα κεφάλια ή τις αθώες μελανιές στη δίνη ενός ξέφρενου «συλλογικού» χορού, είναι η μουσική που χρειάζεται φροντίδα για να ξαναβρίσκει συνέχεια την δύναμη της, φυσική και συναισθηματική. Οι Trash Talk έχουν ξεσκιστεί να βγάζουν κάθε χρόνο από το 2005 νέο υλικό, με αποκορύφωμα το περσινό τους επιμελώς ατημέλητο και αρτιότατο Awake ep.

Χρειάζεται όμως ένα διάλειμμα και αυτό αποδεικνύεται στις επιδόσεις τους στο νέο τους δίσκο όπου κάπου μένουν στάσιμοι. Παρ’ όλο που η διάρκεια του μόλις ξεπερνά τα 22 λεπτά, φαντάζει να τραβάει πολύ, γεμάτο ξαναπαιγμένες από τους ίδιους ιδέες και επιρροές από Black Flag και GBH. Όσο για την συνεργασία με τα δυο μέλη από την hip hop ομάδα των Odd Future στο “Blossom & Burn”, τα αποτελέσματα εκεί και αν είναι φτωχά. Ελπίζουμε η πρεμούρα που τους έπιασε να βγάλουν νέο δίσκο να μην οφείλεται στο νέο συμβόλαιο με την εταιρία των Odd Future, η οποία συγγενεύει με την πολυεθνική Columbia. Ένα στοιχείο που μπορεί να μην ενόχλησε την άγρια νεολαία που τους ακολουθεί πιστά, αλλά σίγουρα διέλυσε κάθε ψευδαίσθηση για το επικάλεσμα diy αρχών από την μπάντα. Ας είναι τουλάχιστον το 119 μια μικρή παρένθεση στην πορεία τους γιατί πραγματικά αποτελούν μια από τις πιο αξιόλογες μπάντες μουσικά στο συγκεκριμένο είδος.

Curmudgeon – Selftitled ep (name your price)

 Όσο χρόνο σου παίρνει για να γράψεις βιαστικά με σπρέι σε τοίχο το οποιοδήποτε πολιτικό σύνθημα υπό τα βλέμματα αδιάκριτων περαστικών που παραμονεύουν τις νύχτες, τόσο διαρκεί το μισό ep της βοστωνέζικης αυτής μπάντας. Πιστοί στις diy επιταγές, με πολιτικοποιημένη θεματολογία και ελεύθερη διάθεση του υλικού τους δεν μπορούμε να ζητάμε περισσότερα. Να σημειώσουμε πως αυτή η οργισμένη φωνή που ακούγεται ανήκει στην Krystina και όχι σε κάποιον εκπρόσωπο του «ισχυρού» φύλου, γεγονός που καταδεικνύει για άλλη μια φορά την πλούσια συνεισφορά τον θηλυκών ερμηνευτριών στο hardcore.

Στην δεύτερη τους μόλις κυκλοφορία, ο ήχος τους προχωρά από το power violence και τα συντομότατα ηχητικά του θραύσματα σε πιο θορυβώδη και πιο περιπετειώδη θα λέγαμε μονοπάτια. Φανταστείτε πως το πιο ψαγμένο “Dysmorphic” που κλείνει το ep, διαρκεί όσο τα άλλα τέσσερα κομμάτια. Θα αναρωτηθείτε πως μια μουσική μπορεί να μεταδώσει την ενέργεια και τα νοήματα της σε μόλις εξήμισι λεπτά, κι όμως αυτό το «λειτούργημα» όταν επιτελείται αριστοτεχνικά, αποτελεί την επιτομή του hardcore διαχρονικά.

Μπάμπης Κόλτρανης