Ήδη ο δίσκος αυτός έχει λατρευτεί από αρκετό κόσμο που τον εκφράζει η ακραία μουσική και είναι σίγουρο πως θα φιγουράρει στην κορυφή πολλών λιστών με τα καλύτερα της χρονιάς. Υπάρχουν δυο βασικοί λόγοι που το εν λόγω συγκρότημα έχει τόσο μεγάλη απήχηση. Ο πρώτος είναι πως πραγματικά παίζουν διαολεμένα αριστοτεχνικά. Ακούστε για παράδειγμα το εισαγωγικό εδώ “Aimless Arrow” όπου ο drummer κρατάει ένα τρελό τέμπο με πρωτότυπα χτυπήματα ή τσεκάρετε το “Sadness Comes Home” με την κιθάρα να πηγαινοέρχεται σε διάφορα θέματα με ψαρωτική άνεση. Ο δεύτερος λόγος είναι η γενικότερη αισθητική που διαπνέει την παρουσία τους η οποία παραπέμποντας στην ωμότητα του hardcore, βγάζει μια ανοιχτόμυαλη αντίληψη σε οτιδήποτε φέρνει την σφραγίδα τους.

Θα ήταν άτοπο να βάλουμε ταμπέλα στην μουσική της μπάντας. Κάπου μεταξύ hardcore και ακραίου metal, χωρίς όμως να στέκεται κάπου συγκεκριμένα, έχει ενσωματώσει τόσα διαφορετικά ακούσματα που μετά από 22 χρόνια παρουσίας, το αποτέλεσμα φαντάζει άκρως προσωπικό και δεν θυμίζει απολύτως τίποτα άλλο. Για παράδειγμα, στο “Coral Blue” υπάρχει στο κουπλέ κάτι που θυμίζει ακόμη και Alice Cooper αλλά το αποτέλεσμα με βάση τα blues ξεφεύγει από κάθε σύγκριση με το οτιδήποτε.

Προσωπικά, λόγω των mathcore πινελιών τους, της ακραίας φωνής του Jacob και της χαοτικότητας στα drums, κρατούσα αποστάσεις από το μεγαλύτερο μέρος του έργου τους. Εδώ όμως έχω την εντύπωση πως βγάζουν μια πιο γειωμένη αντίληψη, σε σημείο που ακόμη και στα υπερηχητικά κομμάτια να μισοβγαίνουν οι στίχοι! Το AWLWLB δεν είναι σίγουρα ένας εύπεπτος δίσκος ακόμη και για τα εξοικειωμένα αυτιά. Όλα βγαίνουν ακραία προς τα έξω˙οι εντάσεις, οι σκοτεινές μελωδίες, οι ταχύτητες και οι εναλλαγές τους. Υπάρχουν σημεία που σε κάνουν να σκαλώνεις πως τα καταφέρνουν να χαλιναγωγούν όλο αυτό το μουσικό χάος ή πως η φωνή στέκει τόσο δεμένη με κάθε νότα που συνοδεύει. Η διάρκεια του δίσκου κυμαίνεται στα 38 λεπτά αλλά έχεις την αίσθηση πως κρατάει περισσότερο, καθώς απλώνονται τόσες πολλές ιδέες που μόνο ένας διπλός δίσκος θα μπορούσε να αγκαλιάσει.

Αν και υπάρχει μια γενικότερη αντίληψη τελευταία να αποθεώνονται δίσκοι που απλώς ξεχωρίζουν από τον μέσο όρο, εδώ ο ενθουσιασμός δεν είναι ολότελα μετέωρος. Πρόκειται για έναν μουσικό «κήπο» που εφόσον ξεπεράσεις τον σκουριασμένο φράχτη και τα σαρκοφάγα αγκάθια που τον περιβάλλουν, θα τον επισκέπτεσαι όλο και συχνότερα ανακαλύπτοντας συνεχώς νέα στοιχεία της άγριας ομορφιάς του. Αυτό από μόνο του λέει πολλά.

Μπάμπης Κολτράνης